իջնենք, մի այդքան էլ գնանք, որ նոր հասնենք լճին:
— Ո՛ւհ, այդքան հեռո՞ւ է,— ասաց ու կանգ առավ։
— Ի՞նչ է, հոգնեցի՞ք,— հարցրի:
Գլխով դրական շարժում արավ ժպտալով։
— Հիմա ի՞նչ եք ուզում անենք,— հարցրի,— ճանապարհը շարունակե՞նք, թե...
— Ես ետ կդառնամ,— ասաց։
Շունս բավական առաջ էր վազել։ Շվացրի: Պոչը խաղացնելով և հաչելով ետ վազեց։
— Դե դառնանք,— ասացի։
— Դուք է՞լ եք ետ դառնում,— զարմացավ ուղեկցուհիս։
— Բաս հո մենակ չե՞մ թողնի ձեզ. անտառում կարող եք մոլորվել։
— Ոչ, չեմ մոլորվի,— ասաց,— այս անտառն ինձ լավ ծանոթ է։
— Այդ միևնույն է,— ասացի,— իմ պարտքն է ձեզ ձեր տեղը հասցնել։
— Հետո՞,— հարցրեց։
— Ետ կդառնամ։
— Ետ կդառնա՞ք։
— Ուզում եք, ետ չեմ դառնա։
Նկատելի կերպով կարմրեց։
— Ես այդ չէի ուզում ասել,— ասաց,— այլ ուզում էի ասել, թե... մի՞թե չեք հոգնի։
— Որսորդը որ հոգնելու մասին մտածի, երբեք որսի չի ելնի:
Այսպես խոսելով սկսեցինք ետ դառնալ: Շատ էր հոգնել։ Թևս առաջարկեցի։ Ընդունեց։ Շունս ամենալավ տրամադրության մեջ էր, առաջ էր ընկել, մերթ կորչում էր անտառի թփուտների մեջ, մերթ դուրս պրծնում, նայում մեզ ու նորից կորչում. անտառն աղմկում էր նրա հաչոցի ձայներից: Արևը բավական բարձրացել էր: Օդն անշարժ դրաթյան մեջ էր: Անտառը կանգնած էր լուռ ու խորհրդավոր: Բացատներում, տեղ-տեղ դեղնած խոտերի մեջ սվսվում էին մորեխները: Շուրջը մարդ չէր երևում։
