Jump to content

Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/420

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

զգացում վայրկյան առ վայրկյան արյունը նետում էր նրա գլուխը, շամփրում ուղեղը և բոցի պես այրում այտերը: Հանկարծ նա ցնցվեց և շտկվեց, նայեց դռանը։

Վահանը նորից ներս մտավ սիգարը բերանին, գլխարկը դրեց աթոռի վրա և նստեց իր առաջվա տեղը։

Մանեն նայեց նրան այնպիսի զարմացական-հարցական հայացքով, որ կարծես թե մի նոր մարդ է տեսնում իր առաջ, բոլորովին նոր ու անծանոթ մի մարդ, որ անսպասելի կերպով ներս մտավ և նստեց իր առաջ։

— Դու ախր ինձ իսկապես ոչինչ չասացիր,— ասաց Վահանը այնպիսի մի եղանակով, որից պարզ երևում էր, որ ուզում է մեղմել իր վարմունքի թողած ծանր տպավորությունը։— Թեպետ սիրո պատմությունը մեկ է, բայց և այնպես հետաքրքրական է իմանալ, թե ինչպես է եղել այդ. ինչպե՞ս են ձեր հարաբերությունները և այլն։ Պատմիր տեսնենք։

— Ինչո՞ւ համար,— հարցրեց Մանեն։

— Որպեսզի իմանամ, թե ինչ խորհուրդ կարելի է տալ։

— Խորհուրդդ տվիր վերջացավ, էլ ի՞նչ նոր խորհուրդ։

— Այն կատակ էր, իսկ այժմ ուզում եմ լուրջ խոսել։

— Իսկ ես այլևս չեմ ուզում խոսել և շատ զղջում եմ, որ սիրտս բաց արի քո առաջ։

— Ճի՞շտ։

— Այո։

— Ուրեմն գնա՞մ։

— Ես քեզ չխնդրեցի, որ ետ դառնաս։

Վահանը զարմացած նայեց քրոջը, հետո ծիծաղեց։

— Բավական խռովկան ես եղել, ա՛յ։ Լավ, ի՞նչ ասացի, որ այդպես նեղացել ես։

— Ոչինչ, միայն խնդրում եմ ազատիր ինձ քո խորհուրդներից։

— Բաս մի քիչ առաջ ինքդ էիր խնդրում, որ խորհուրդ տամ։

Մանեն վեր կացավ տեղից։

— Ի սեր աստծո, վերադարձիր թատրոն,— ասաց նա, զգալով, որ ջղայնությունը նորից բռնում է իրեն։

Վահանը նորից ծիծաղեց և վեր կացավ։