— Այսինքն ուզում ես ասել՝ կորիր գլխիցս: Շատ բարի։ Բայց ուրիշ անգամ որ գամ, էլ խո... թատրոն չե՞ս ղրկիլ:
Մանեն երեսը դարձրեց և ոչինչ չպատասխանեց։ Զգում էր, որ զզվելու չափ ատում է եղբոր չաղությունը, ձայնը, ծիծաղը, մանավանդ սիգարը, որ հոտում էր անտանելի կերպով։ Վահանի հեոանալուց հետո, նա քաշվեց իր ննջարանը, նստեց անկողնակալի վրա և զգաց, որ ինչ-որ ծանր, անտանելի ծանր մի բան ճնշում է կուրծքը և հետզհետե բարձրանամ է դեպի կոկորդը։ Նա երեսը թաղեց բարձի մեջ և այլևս չկարողացավ զսպել հուսախաբության, դառնության, վիրավորանքի և ինքնանվաստացման հեկեկանքը։ Ինքնանվաստացման զգացումը մանավանդ տանջում էր նրան խենթացնելու չափ, և նա ջղաձգական գալարումների մեջ կծոտում էր իր ձեռքերը այդ անտանելի տանջանքը մոռանալու համար։
9
«Երեկ գիշերվա դեպքից հետո ես ավելի, քան երբեք, տեսա, որ մեր դրությունն անտանելի լինելու չափ անորոշ է և այսպես շարունակել այլևս անկարելի է։ Պետք է մի անգամ առ միշտ վերջ դնել այս դժոխքին։ Ուստի հատկապես խնդրում եմ հայտնեք ինձ, թե ո՛ր օրը, ո՛ր ժամին և ո՛րտեղ կարող եմ տեսնել ձեզ։ Աղաչում եմ, մի մերժեք. այդ տեսակցությունը թերևս վերջինը լինի, որի ժամանակ վերջնականապես և անպատճառ կորոշվի, թե իմ և թե ձեր վիճակը, մանավանդ իմը...»:
Այս նամակը գրելով Մանեին, Բադամյանն այն զգուշությունն էր բանեցրել, որ ոչ գրել էր, թե ում է ուղղում նամակը և ոչ էլ իր ստորագրությունն էր դրել. ծառային էլ պատվիրել էր, որ նամակն անձամբ հանձնի Մանեի ձեռքը և սպասի պատասխանին։
Մանեն կարդաց, մի քիչ մտածեց և հետևյալ պատասխանը գրեց նամակի մյուս երեսին.
«Վաղր չէ, մյուս օրը, ժամը մեկին, մեր տանը։ Սկեսուրս մեռելի վրա կլինի։ Ես էլ կգնամ, բայց այդ ժամին կվերադառնամ և կսպասեմ»։
Նշանակված օրը և նշանակված ժամին Բադամյանն
