— Կարող եք չպարել, բայց տոմսակ, կարծում եմ, կարող եք վերցնել։ Հա, տա՞մ։
— Տոմսա՞կ... Ինչու չէ։ Խնդրեմ։
Օր. Սահակյանը տետրակների կույտն արագորեն մյուս թևի տակն առավ, շտապով հանեց հուշատետրը և սկսեց թերթել, որ մի տոմսակ հանի։
— Գիտեք, ուզում էինք ներկայացում տալ, չհաջողվեց։ Ներկայացումն, ասենք ղալմաղալ բան էլ է և ծախսեր շատ է պահանջում։ Ավելի լավ համարեցինք բանը պարահանդեսով վերջացնել: Համեցեք, երկու ռուբլի արժե։
Շահյանն առավ տոմսակը և գինը վճարեց։
— Շնորհակալություն։ Տեսնո՞ւմ եք, մինչև անգամ շնորհակալություն ենք հայտնում տոմսակ գնողներին,— ասաց օր. Սահակյանը ծիծաղելով։— Ի՞նչ արած, բանն այդտեղ է հասել։ Երևակայեցեք, քսան հատ տոմսակ են տվել ինձ վաճառելու, և այդ ութերորդն է միայն, որ վաճառում եմ, չնայելով, որ էլ ծանոթ ու բարեկամ չեմ թողել, որին առաջարկած չլինեմ։ Հայերիս մեջ բանը այդպես է առաջ գնում։ Բայց, երևի, մի երկու-երեք հատ էլ կվաճառեմ։ Դեռ Մարությաններին չեմ տեսել. չեմ շտապում, որովհետև նրանք ամեն բանում նաղդ են։ Հա՛, իմացա՞ք, ինչ է պատահել Մարությանի որդուն ու աղջկան։
— Որ կառքի տակ ընկնելուց ազատվե՞լ են։
— Այո։
— Ինչպես չէ։
Եվ Շահյանն ուզեց ավելացնել, թե ով է ազատողը, բայց ոչինչ չասաց, ինքն էլ չիմացավ՝ ինչու։
— Չգիտեմ, ով է այդ երիտասարդը,— ասաց օր. Սահակյանը,— բայց ասում են, որ շատ հետաքրքրական մի անձնավորություն է և նոր է եկել արտասահմանից իբր թե ինչ-որ խորհրդավոր հանձնարարությամբ։
Շահյանը դարձյալ լռություն պահեց։ Այժմ նա զգում էր, որ չէր ուզում խոսել Բազենյանի մասին պարզապես նախանձից։
Դարձյալ մի քանի խոսք փոխանակելուց հետո նրանք սեղմեցին իրար ձեռք և բաժանվեցին իրարից։