ոչ այդ և ոչ հետևյալ օրը ոչ պատասխան եկավ Բազենյանից և ոչ ինքն երևաց:
Շահյանը վախկոտ մտահոգության մեջ ընկավ։ Կարդաց նամակի սևագրությունը, թեև բառ առ բառ անգիր գիտեր, և այս անգամ խիստ դժգոհեց այն բանից, ինչ որ գրել էր։ Տեսավ, որ շատ բան կեղծել է և շատ բան չափազանցրել։ Գլխավորը, որ նա բոլորովին չհավանեց այս անգամ, այդ այն էր, որ նամակը սկզբից մինչև վերջը վիպական ինչ-որ ծիծաղելի սենտիմենտալ բնավորություն ուներ, այսինքն ա՛յն, ինչ որ նամակը գրած ժամանակ խիստ հավանել էր։ Եվ շատ զղջաց, որ այդպիսի նամակ էր գրել Բազենյանին։ Այդ նամակի մեջ նա ներկայանում էր իբրև վերին աստիճանի խղճալի արարած՝ զուրկ արժանապատվության զգացումից, սենտիմենտալ իր սիրո մեջ, վախկոտ իր ատելության մեջ։
Բայց նամակն արդեն գրված ուղարկված էր, և նա այս անգամ պատասխանին սպասում էր գրեթե սարսափով։ Պատասխանը ստացվեց երրորդ օրը քաղաքային փոստով։ Բազենյանը գրում էր.
«Անգին իմ Լևոն.
Թերես զարմացած ես, թե ինչո՞ւ այսպես ուշ եմ պատասխանում նամակիդ։ Զարմանքդ կփարատվի, եթե գեթ հարևանցի երևակայես դրությունս։ Նամակդ այնպես ցնցել է ինձ, որ մինչև այս րոպեիս էլ խելքս, կարծես, գլխիս չէ։ Հավատո՞ւմ ես, ոչ երեկ և ոչ այս գիշեր չեմ քնել կամ, ավելի ճիշտը, չեմ կարողացել քնել, որովհետև շարունակ մտածում էի, թե ինչ պատասխանեմ։
Հիրավի, ի՞նչ պատասխանեմ...
Սակայն փորձեմ պատասխանել։ Թերևս շատ էլ դժգոհ չմնաս իմ պատասխանից։
Դու ինձ անկեղծորեն խոստովանում ես բոլորը: Դա ինձ համար մեծ գին ունի։ Եվ ուզում ես, որ ես էլ ոչինչ չծածկեմ քեզնից։ Թույլ տուր միջանկյալ նկատեմ քեզ, սիրելիս, որ իզուր ես կարծում, թե ես որևէ բանում կարող եմ անկեղծ չլինել։ Եվ կեղծեմ ո՞ւմ առաջ։ Քո՞։ Ինչո՞ւ համար։ Եվ ի՞նչ միտք ունի կեղծիքն այս դեպքում։
Եթե դու այնքան սկեպտիկ չես, Լևոն, և խոսքերս որևէ