ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Կամաց): Ճի՞շտ ես ասում, որ այստեղ չէ...
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ա՛յ, տես աչքովդ։ Ուզո՞ւմ ես տանեմ ննջարանս էլ ցույց տամ։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Եվ չի՞ գալ այս գիշեր...
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Կարող է պատահել, որ գա։ Մոտ երկու շաբաթ է՝ եկել է և մի քանի օր է միայն գիշերել այստեղ։ Ի՞նչ է եղել, ասա։ Անցյալ օրը եկար, ոչ մի խորհուրդ չուզեցիր լսել, զայրացար, փախար, առանց ինձ պսակվեցիր, հիմա այդ ի՞նչ հալի ես եկել։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Պսակ մի ասիր, ասա դժո՜խք, դժո՜խք, դժո՜խք... ինչո՞ւ չլսեցի քեզ և... (լաց է լինում):
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Դու դժբա՞խտ ես։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ես կարող եմ ամենաերջանիկը լինել, եթե նա կամենա...
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Սպասիր, Գարեգին։ Հանգստացիր։ Գիտես, որ ես քեզ սիրում եմ և պատրաստ եմ ամեն բանում օգնելու քեզ։ Ասա, ի՞նչ է պատահել։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Հանկարծ դադարում է լաց լինելուց, վեր է կենում, նայում չորս կողմը և ծածուկ ցույց է տալիս նրան գրպանում պահած մի ատրճանակ): Տեսնո՞ւմ ես...
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— (Վախեցած): Այդ ի՞նչ... ատրճանա՞կ...
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Շշնջալով): Այո, նա է տվել...
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Սառա՞ն։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Այո։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ինչո՞ւ։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Որ սպանեմ...
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Սպանե՞ս... Ո՞ւմ...
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Նրան... քո հյուրին...
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Գժվե՞լ ես, ի՞նչ է... ինչո՞ւ...
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Որովհետև... (Բռնում է Մարգարյանի ձեռքից, տանում է նրան բեմի աջակողմը և շշնջում նրա ականջին կարծես տենդի մեջ): Օրիորդ ժամանակ արդեն նա այդ պարոնի հետ... Հասկանո՞ւմ ես, թե ոչ...
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— (Ցնցվում է): Ո՞վ ասաց քեզ այդ...
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ինքը։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— (Սաստիկ զարմացած). Սառա՞ն...
