ոգին ու դրոշմը, այս էլ ավելացնեմ, որ պ. Մանդինյանը մեր ընկերակցական խորհրդակցության ժամանակ ուզում էր անցկացնել իր գրած մի առաջաբան-ներածությունը, որի մեջ իր անձնական հաշիվներն էր մաքրում իր հակառակորդների հետ, ցարդ եղած դասագրքերը ոչինչ էր համարում և մեր ընթերցարանին ուզում էր տված լինել մի դեր, որով նա պիտի գար բարձր ի գլուխ տիրելու արդի բոլոր դասագրքերի վրա։
Ահա այս և այսպիսի պարագաներն էին, որ հարկադրեցին ինձ միանգամայն հրաժարվելու պ. Մանդինյանի ընկերակցությունից։ Ինչ վերաբերում է Մալխասյանին, բարոյական պարտքս եմ համարում հայտարարել, որ այն, ինչ որ պ. Մանդինյանն անվանում է «իսկական գործ» և որից նա «զարհուրել» է, այդ բոլոր գործը կատարել է Մալխասյանը։
Մալխասյանը իբրև գործի ձեռներեց և իսկական գործը կատարող, ազատ էր իմ հրաժարվելուց հետո էլ շարունակել իր ընկերակցությունը պ. Մանդինյանի հետ, և ես մեղավոր չեմ, որ նա համակերպեց ինձ, այլ ոչ պ. Մանդինյանին։
Հ. Գ. — Այս նամակը ուղարկել էի «Մշակին», բայց խմբագրությունը ինչ-ինչ պատճառներով չէր կամեցել տպել նույնությամբ։
Պ. Սեդրաք Մանդինյանի վերև տպված նամակի վերաբերմամբ ևս միայն մի փոքրիկ նկատողություն ունիմ անելու։
Պ. Մանդինյանն ասում է, որ ես պետք է իրեն և Մալխասյանին գործակցեի որպես սրբագրիչ տպագրության։ Ուրիշ դեր, ըստ երևույթին, ես չեմ ունեցել։
Եթե ճիշտ լիներ պ. Մանդինյանի ասածը, այն ժամանակ մենք կունենայինք իր տեսակում շատ տարօրինակ և եզակի մի դասագիրք, որի վրա կազմողների անունների կողքին բազմած կլիներ և սրբագրչի անունը...
Քիչ տարօրինակ չէ և այն հանգամանքը, որ սրբագրիչը
