Յիմարութիւն համարեալ
Եւ խաւար է առանց նորա:
Կազմեա քեզ քառամանեակ,
Զպարանոցդ նովաւ զարդարեա.
Քաղցր ի քուն լիցիս նովաւ
Ու յարթնութեան խօսակցէ քեզ նա»:
Բայց զպահպանակ նորա
Առընթեր ես ոչ ստացայ,
Զշահ մընալոյն առ իս
Եւ զօգուտն ես ոչ իմացայ:
Շնորհաց աւետիք մատոյց
Չարարուեստ յանձն իմ ոչ կալայ,
Եւ քաղցր արարիչն իմ՝ յիս
Նայեցաւ, ես ոչ հայեցայ:
Զչափ քաղցրութեան ընդ տեառն,
Որ առ իս բազում գութ նորա,
Թէ ոք ի համար ձգէ
Անքակ է ու անչափանայ:
Թեպէտ այս Սողոմոնի,
Յորմէ զայս իմաստ վարժեցայ,
Ոչ կէս, ոչ մասնէբաժին՝
Խուն չափով ես չիմաստացայ:
Այլ նա ի գիշեր ժամու,
Ընդ լուսնիւ գոլ ժամանակեայ.
Ես որդի եմ տըւնջեան,
Ի հոգոյն լուսաւորեցայ:
Զոր նա իմաստուն մտօք
Խօսեցաւ ամօք բացակայ,
Ես յայտնի խաչին տեսայ,
