Զառանց երկիւղ հանճարս
Գործածիւ ի չարն յօրանայ,
Ճարտար սպանող եղէ,
Հմուտ կենաց դիմակայ:
Զի իմաստութիւնդ, որ կայ՝
Երկիւղիւն վայելչանայ,
Թարց նորա՝ պատճառ չարի
Եւ պատժոց ունողին գնա:
Ինձ աչք ի գլուխս եղիր,
Յանբանիցն այնու յատկացայ,
Թէ միշտ ի վեր կոյս հայի,
Առ աստուած՝ ես զայն չիմացայ:
Արդ ես իմ երկրորդ կամաւս
Ի բարեաց գործոց հեռացայ,
Սիրող հեշտ կենաց եղէ,
Զէրդ անբան յերկիր կորացայ,
Իբր էշ լայնացեալ յաղբիւս
Ի կատակս թաւալեցայ,
Խոզից նմանեալ ի տիղմըս
Մօրիցըն շաղախեցայ:
Խրատիչ այլոց արար,
Թէ յիւրմէ բանից զգաստանայ,
Զայն առիթ չարեաց առի,
Ես առ իս գիտուն ձևացայ:
Միտք ծննդական ետուր,
Թէ բարեաւ զմարդիկ որսայ.
Ի կամս ապաստան եղեալ,
Մտահաճ ինձ հաւանեցայ:
