Անգործ հաւատոց յուսով
Ի գլուխն իմ հաստատեցայ
Եւ միշտ սասանեալ մտօք
Հակակողմն խոտորեցայ:
Ասաց. «Լոյսդ որ ի քեզ կայ,
Պատրաստ կաց, չխաւարանայ,
Զի թէ այդ նսեմանայ,
Արտաքինն որքան զօրանայ»:
Ես գիշերատես մըտօք
Ի տըւէ խոր խաւարեցայ
Եւ երկմտութեան ալեօք
Յանկայուն հոգըս ծփեցայ:
Տէրութիւն ետուր ւ ասաց.
«Նախատպիդ դու միշտ ծառայեա».
Ծախեցի զանդրանկութիւն,
Որկորոյ հարճին գերեցայ:
Կենարար հացին կերող
Ի տեսանէ ես վիճակեցայ
Եւ սեղանանենգ եղեալ
Սարտուցեալ ոգով սովեցայ:
Զայս հունդ պատրաստեալ թռչնոց
Եւ խոզից ի բանէն լուայ,
Անյուսութեան կոյր մտօք
Առ փափաք սմին ծիւրեցայ:
Ի կարգ կուսութեան մտեալ
Տգիտաց սուրբ և կոյս ցուցայ
Եւ գիրապարար մարմնով
Հոգեկան մասամբ պղծեցայ:
Փակեաց ի կին մարդ չհայել,
