Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Յայնժամ մատեաւ մայրն և ողբայր
Ժտեալ յորդոյն ամենակար.
«Դու համբառնաս ի փառս անճառ
Եւ զիս թողուս պանդխտաբար»:
Նա խոստացաւ յոյժ կամակար,
Թէ ոչ թողից յերկիր օտար,
Այլ ես ածից զքեզ առ հայր
Եւ զնիւթականըդ շաղաշար:
Ապա զյետոյսըն մ[ո]ռանայր,
Յառաջադէմըն սլանայր,
Յանցաւորէն քակիլ ջանայր,
Զի ընդ անանցն միանայր:
Ամաց վաթսուն յերկրի մնայր
Ընդ մկրտեալսն ուրախանայր,
Փոխանորդաւ որդոյն ցնծայր,
Բայց անդրանկան սիրոյն ըղձայր:
Երկուտասան ամըք լցեալ,
Յօրէ յորմէ տէրն ամբարձեալ,
Ապա վերնոց պետին իջեալ,
Զբրաբիոնն ոստ մատուցեալ:
«Ե՛կ, մերձաւոր, ձմեռն անցեալ,
Ահա այգիս մեր ծաղկեցեալ,
Յատանելոյ ժամն մերձեալ,
Ձայն տատրակի աստ հնչեցեալ»:
|
|
