Բարեկամ, Անշուշտ կը ներես ինձ, եթե մեր բաժանման հաջորդող զգացումները լռության տակ թաղեցի, եթե չբացի ծանր շուրթերս քեզ Ծրարով նստիս» մաղթելու, անշուշտ եմ, որ լավ ես և առողջ, հիմա գուցե վառարանի մը ճարճատուն բոցերուն՝ բոլորտիքը կը խոկաս կամ կես մը կը մրափես, կռնակդ տաք,, փորդ ուռուցիկ և երևակայությունդ կուսի մը պատկերովը առլի... անշուշտ խաղ և պար ալ կը վայելես, երկուտեսակ օթուզ պիր կը խաղաս, երկուքն ալ իրենց ճգնաժամերն ունին, հոռի՜ նաև հոփ կամ թոփ)... վերջապես կը մաղթեմ, որ ձմեռը լավ որսեր քեզ մատակարաե, ձյունի վրա քայլող կամ թռչող ձյունե գունդեր), որոնց ճառադայթ մ’է հարած․․․ որոնք սակայն չեն հալիր, այլ կը հալե՜ն․․․ Թոշնիլ գիտեն անոնք գերբնական վայրկենի մը վառ նայվածքի մը մեջ․․. Սակայն մեկդի թողունք քիչ մը այս սերը և տարփը նայինք․․․ կը բանաս խորհրդավոր արկղը, փայլուն մետաղներ կը ժպտին, երկու ժպիտ կա առջիդ, ո՞րը կ’ընտրես... կույս և ոսկի․․․ գիտեմ,այս վայրկենիս ընտրեցիր․.. վերջապես շաղփաղփությունը ըսել կուզեմ, բարեկամ։
