Ի՛նչեվիցե, ի՛նչ որ կ`ուզե թող ըլլա, բավական է որ կսկիծի7 դուռ մ’է8։
Իմ վիճակս կը հարցնես, բավական բարվոքած եմ, նամակը գրած օրերս9 գեշ վիճակի մեջ էի2), շատ ցավեցա որ զքեզ10 խռովեցի։ Առ այժմ Տ.<ոքթ> օր11 Քյաթիպյան դեռ կը խնամե3), սակայն դեռ.՜.՜.՜ Ա՜հ, թողեք որ հոգեբուխ հառաչով մը զԱստված դղրդեմ... անհունության մեջ եմ ինկած12. հարկ է որ լռեմ...
Բարեկամության13 վրա դիր հույսդ։ կ’ըսես, զիս ավելի կսկիծ14 կը մղես, ո՞ւր են իմ բարեկամներս... ինչո՞ւ հեռուն15 ես...
Պետք է որ շուրթն առ շուրթն տեսնվինք... պիտի տեսնես որ հրդեհ եմ... Ա՜հ շատ բաներ ունիմ...
1871 հուլիսի 5 Սկյուտար 17
6
Առ
Պ. Տ. Ադամյան
Սրտակից բարեկա՛մ.
Ժամանակե մ’ի վեր է որ քեզ նամակ մ1 գրեցի1), որ անպատասխանի մնաց. չցավեցա յայդ, հասկցա որ պատասխանելու կամ միջոց չ’ես ունեցած կամ կարևորություն չ’ես
