ժամուս ես ալ մեռնիլ կուզեմ... Ի՞նչ կըլլաս, Վաղենակ, շրթունքդ կը կապուտնան...
ՎԱՂԵՆԱԿ.– Եվ դեռ բոլորովին չը սառած, համբույր մը, երկրորդ և վերջին համբույր մը...
ՆԱԶԵՆԻԿ.– Ո՞ւր կերթաս...
ՎԱՂԵՆԱԿ.– (երկինք ցուցնելով) Վարդանույշ զիս կը կանչե... երթամ...
ՆԱԶԵՆԻԿ.– Ե՜ս ալ... (դաշույնը անոր մեջքեն կառնե):
ՎԱՂԵՆԱԿ.– Ա՜հ, ի՞նչ կընես, Նազենիկ...
ՆԱԶԵՆԻԿ.– Մեկտեղ երթանք... (ինքզինքը զարնելու կըլլա):
ՎԱՐԴԱՆՈՒՅՇ.– (դրսեն) Մայրի՛կ... մայրի՛կ...
ՆԱԶԵՆԻԿ.– (դաշույնը ձեռքեն ձգելով) Ա՜հ... Աղջիկս...
ՎԱՂԵՆԱԿ.– Վարդանո՜ւյշ...
Տեսիլ Ե
ՆՈՒՅՆՔ և ՎԱՐԴԱՆՈՒՅՇ
ՆԱԶԵՆԻԿ.– (խորը վազելով) Հոս եմ, Վարդանույշ։
ՎԱՐԴԱՆՈՒՅՇ.– Մայր իմ... Մայր իմ... (գիրկը կիյնա) Իսկ ո՞ւր է հայրս, միթե...
ՎԱՂԵՆԱԿ.– Եկո՜ւր գիրկս, Վարդանույշ...
ՎԱՐԴԱՆՈՒՅՇ.– Ո՜հ, ի՜նչ ցավալի վիճակի մեջ կը տեսնեմ զքեզ, հա՜յր իմ... (գիրկը կիյնա լալով):
ՎԱՂԵՆԱԿ.- Լա՛ց, լա՛ց Վարդանույշ...
ՎԱՐԴԱՆՈՒՅՇ.– Բայց այս որչա՜փ ցամքեցավ արցունքս և արյուն կը հոսին աչքերես... Ալ լալով աչացս լույսն անգամ նվաղեցավ։
