Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/371

ՎԵՐՋԱԲԱՆ

Տեսարան է գիշեր.— Լուսին.— Ավերակ վայր մը,

խորը հրդեհ:

ՄՈԻՍԱՅՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆՅԱՅՑ

 (շղթայակապ)
Մայր մ’ունեի ես միայն,
Այն ալ գնաց գիրկ մահվան,
Անմխիթար թողուց զիս՝
Գերեզմանաց պահապան:

Հայրենիք մը ունեի
Յետ Աստուծո սիրելի,
Այն ալ իր ճոխ փառքերեն,
Ձգեց ինձ սև շղթա մի:

Ես որ չառի ձեռքս սուր,
Ինչո՞ւ կրեմ այս անուր,
Պարսի՜կ, քակե՛ այս շղթայն,
Զիս մորըս հետ հողին տո՜ւր:

Ամեն դիեն սև խուժան
Կը կոխոտե Հայասաան,
Հայք կը հևան վիրավոր,
Պալատ և ճյուղ կը մըխան:

Չը կա հուժկու Հայ զինվոր,
Զի կոտրեցավ սուրն անոր,
Զիք աղոթող քահանա,
Եվ չիք տաճար փառավոր:

Սուգ Է պատեր ամեն վայր
Աստղերն անգամ չեն իսկ վառ,
Այն Հայաստանն ա՛լ չըկա,
Այլ գերեզմանք ու խավար: