ԹՈՎՄԱ.— (հանդարտությամբ) Պարո՛ն, կաղաչեմ, դեռ քանի մը օր ալ սպասե։
ԱԱԼՈՄՈն.— Հիմա ալ տեսար որ քու սպառնալիքեդ չեմ վախնար, հը՜, հը՜, կեղծավորությամբ և խոնարհությամբ կուզես ճամբել զիս… ո՛չ, ո՛չ, կա՛մ ստակս կուտաս կամ բանտ կերթաս։ Այո՛, այո՛, աղեկ միտքս եկավ, թող ստակներս փճանան, դու բանտ երթալեդ ետքը կրնամ կարասիներդ փողոցը նետել և ձեռքեդ ազատիլ այո՛, այնպես պիտի ընեմ… դու գուցե փախստական մ՚ես, և եթե ոստիկանության ձեռքն իյնաս, քեզ հարցաքննելով ի՛նչ տեսակ մարդ ըլլալդ կը գիտնան, և ասով ոստիկանության ծառայություն մ՛ըրած կըլլամ...
ԹՈՎՄԱ.— Կաղաչեմ, պարո՛ն, այդ բանը մի՛ գործադրեք։
ՍԱԼՈՄՈՆ.— Տե՛ս ի՛նչպես շփոթեցավ, և կը քծնի… շիտակ ըսե, թիարանին շղթա՞յն կոտրեցիր ու փախար, թե բանտին պատուհանին երկաթն վանդակը… վերջապես եղեռնագործ մը կերևիս (երթալու կըլլա):
ԹՈՎՄԱ.— Պարո՛ն։
ՍԱԼՈՄՈՆ.— (դառնալով) Ի՞նչ պիտի տա՞ս ստակներս։
ԹՈՎՄԱ.— Հիմա չեմ կրնար…
ՍԱԼՈՄՈՆ.— Ուրեմն պետք Է որ առնելիքս զոհեմ արմանավոր կերպով քեզ պատմել տալու համար (նորեն երթալու կըլլա):
ԹՈՎՄԱ.— Պարո՛ն, կը խոստանամ… վաղը դուրս կը հանեմ կարասիներս։
ՍԱԼՈՄՈՆ.— Հապա ստակնե՛րը։
ՍԱՈՎՄԱՆ.— Դու չըսի՞ր որ գոնե տունես դուրս եր:
ՍԱԼՈՄՈՆ.— Առա՞նց ստակները տալու… այդ ալ չըլլար։
