Ի յորկորոյ ո՛չ վըշտացայ, այսչափ այնքան, որքան ի քէն,
Իբրև կարօտ ամենայնի յագիլ չունիս հազաք տարով:
Ի ծնընդենէ մինչև ի մահ տաս ծառայել զամենեսին.
Առ ոք տենչիւ արձակիս դու, փոյթ բորբոքին ի սէք նորին.
Իշխօղ աքքայն այն բարեսէր, ոք ի գահոյս կալ ի վերին,
Առ զիչեալ միշտ ի բաղձան քո, յար դեգերի իւքով սաքով:
Բարուոք ասաց նա՛, ոք ասաց՝ այն կատարուն սըրբալեզուն,
Զաշխարհս ահեղ կենդանի մի, աչքն առաւել յո՛յժ մեծագոյն.
Զի կերակուրք մարմնոյ առատ, դիւրագին ըղձից նոքան,
Բայց քոլքդ անհուն նոր ընդ հնոյն, և առ ի գիւտ ճորով ճորով:
Դու կողոպտես ըզգանձս հոգւոյ, և ո՛չ թողուս դանկ մի նըմա,
Համախըմբեալ ելուզակաց, զինւորագրիս դրօշից նոցա.
Գործ թըշնամւոյ գործես դաւով, այնմ առաւել ոք քեզ մը նայ,
Որպէս ողբաց հայքըն սրբոց, սուրբ նահապետն իւքով դարով:
Իսկ թէ հեղուս ըզյորդ հոսանս, գետոց քոյոց դառն աքտասուաց,
