Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Յորբոց հայեա՜ց, տե՜ս, թէ զիարդ յագւոց հանէն
Եւ խորապէս հառաչեն.
Ո՞ր բոց կարէ հաւասարել ցաւոց նացին՝
Գըթալ յինքեանս աղաչեն:
Տո՛ւր, զար հայցէ թըշնամին քո՝
Համեղ բանիւ ուրախարար,
Բայց անտանօր, մինչ ներհակի՝
Յաւէ՜տ երկիր, ուր ա՜խ արար:
Երկբայութեամբ յա՜ր քեզ ըզսէր առթողի,
Զայն աստանօր կապեալ ատիւք առ թաղի:
Ի մէջ փոքում ժամանակի և սըղոց,
Թաղեալ ըզսէր, լեզուաւդ եղեր մեզ սըղոց:
Զանպահապան տեսանելով՝ ցան էին,
Եկեալ չարաց զարաւմն ի նա ցանէին:
|
|
