— Թող խմե գոնյա մի փոքր ցուրտ շերբեթ, Սալոմեն դուրս եկավ սենյակից քանի րոպեից հետո նա դարձավ մի մեծ գավաթ ձեռքին, որ լիքն էր շաքարով և նարնջի ջրով շինած ըմպելիքով։ Գավաթի մակերևույթի վրա լող էր տալիս մի կտոր սառուց։
Խափշիկը ծծեց գավաթը մինչև հատակը, և շնորհակալություն անելով հեռացավ։
— Հիմա նստենք, իմ սիրեկան,— դարձավ Սալոմեն դեպի յուր հյուրը։— Նստենք ու խոսենք։ Ա՜խ ի՛նչքան խոսելու բաներ ունենք... Շա՞տ.. որքան ասես, շա՛տ...— պատասխանեց Զեյնաբ-խանումը տխրալի ձայնով։ Բայց միևնույն րոպեին նրա աչքն ընկավ օրորոցին։— Այդ քո երեխա՞ն է, ի՛նչ սիրուն երեխա է, շատ նման է քեզ, Սալոմե։
Եվ նա մոտեցավ սկսավ համբուրել տղեկի լիքը թշերը։
— Դու դեռ երեխա չունե՞ս, Ալմաստ։
— Չունեմ, Սալոմե, և չէի ցանկանա ունենալ։
— Ինչո՞ւ։
— Մենք ախա՛ր քրիստոնյա ենք, Սալոմե, բայց մեր որդիքն այստեղ պարսիկներ կծնվեին։
— Այդ ուղիղ է, իմ սիրեկան,— պատասխանեց Սալոմեն հոգոց հանելով։— Դե՛ նստի՛ր, Ալմաստ, ինչո՞ւ չես նստում, դու ինձ անհանգիստ ես երևում։
— Ես սպասում եմ Քերիմ-բեկին։
— Ինչո՞ւ չես ասում Մեխակին։ Միթե նա գալո՞ւ է այստեղ։
— Գալու է։ Մարջանը գնաց նրան իմացում տա։
Երկու վաղեմի ընկերուհիները նստեցին միմյանց մոտ մի խալիչայի վրա, որ փռած էր լուսամուտի հանդեպ, որ բացված էր դեպի կանաչազարդ բակը։
— Դու ի՞նչպես գտար Մեխակին, Ալմաստ ջան,— հարցրուց Սալոմեն,— ա՜խ, ես որպես ուրախ եմ, որ դուք էլի ռաստ եկաք մեկ-մեկու։
— Նա ինձ գտավ, Սալոմե ջան,— պատասխանեց Զեյնաբ-խանումը։
Եվ տիկինը պատմեց՝ ամառանոցի այգու դեպքից սկսած մինչև «կախարդի» երևալն ամրոցում։ Մարջանի այդ խորամանկությունը մինչև այն աստիճան շարժեց Սալոմեի ծիծաղն, որ նրա աչքերը բոլորովին թաց ելան արտասուքով։
