— Նա էլ ձայն չի հանի...։ Գնա՛նք,— պատասխանեց ավազակապետը։
Երբ բավականին հեռացան ամրոցից, նրանք պետք է անցնեին Սեր-Ասքերի դռնից։
— Ես պետք է գոնյա վերջին անգամ մտնեմ այստեղ,— ասաց Քերիմ֊բեկը։
— Ի՞նչ կա,— հարցրուց ավազակապետը։— Ժամանակ ենք կորցնում։
— Շուտով դուրս կգամ։ Պետք է վեր առնել մի քանի բաներ։
— Թե փողի համար է, մեզ մոտ կա, որքան ուզես։
— Չէ՛, ես չեմ կարող թողնել զենքերս և ձին։
— Գնա՛։ Քեզ կսպասենք քանդված մզկիթի մոտ։
Քերիմ-բեկը, մոտենալով Սեր-Ասքերի դռանը, պահապանները ճանաչեցին նրան, իսկույն բաց արին մուտքը։ Նա դիմեց դեպի յուր կացարանը, որքան մեծ եղավ նրա զարմանքը, երբ գտավ յուր սենյակը ներսից կողպված։ Նա հեզիկ զարկեց դուռը, լսելի եղավ մի քնքուշ ձայն, որ ավելի նման էր մետալական հնչումի։ Դուռ բացվեցավ, երիտասարդը ներս մտավ։ Խավարի մեջ երկու ձեռք փաթաթվեցան նրա պարանոցով... ջերմ շրթունքները սեղմվեցան նրա թշին և մի էակ ընկավ նրա գիրկը․․․
Երկար նրանք մնացին այդ անբարբառ հոգեզմայլության մեջ, մինչև երիտասարդը, ազատվեցավ նրա գրկից, վառեց ճրագը։ Քերիմ-բեկի սենյակում գիշերային հսկողը Սեր-Ասքերի դուստրն —օրիորդ Մահին էր։
— Ա՜խ, Մահի, դու, այս կես գիշերի՞ն... ա՞յստեղ... — ձայն արձակեց երիտասարդը։
— Ամբողջ օրը քեզ չէի տեսել, միշտ աչքս քեզ էր պտրում...— պատասխանեց օրիորդը վշտալի ձայնով։
— Ինչպե՞ս եկար այստեղ։
Հայրս, մայրս քնեցին, իմ քունը չէր տանում, կամաց սենյակից դուրս եկա, կտուրի վրայից անցնելով՝ մտա այստեղ։
— Բայց եթե ես չգա՞յի։
— Ես կմնայի այստեղ և մինչև առավոտ լաց կլինեի։
Եվ իրավ երիտասարդը նկատեց,որ արտասուքը դեռ չէր չորացել օրիորդի աչքերից։
Երիտասարդն ընկավ սարսափելի խռովության մեջ։ Երկու հակառակ վրդովմունք սկսան հուզվիլ նրա սրտում։
Այդ սիրո փոթորիկն էր...
