Էջ:Raffi, Collected works, vol. 2 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/210

— Ե՞րբ եք մտադիր բեմի վրա ներկայացնել ձեր ողբերգությունը,— հարցրեց օրիորդ Աննան։

— Միտք ունիմ, որքան կարելի է, շուտով ներկայացնել,— ասաց Արամյանը։

— Ովքե՞ր են խաղալու։

— Մի քանի ուսանողներ մեր ընկերներից։

— Եթե մայրս թույլ տար, ես ևս մի դեր կվերցնեի,— ասաց օրիորդը։

— Այդ շատ լավ կլիներ. կամենու՞մ եք, մենք կխնդրենք նրանից։

— Ո՜չ, դուք միք խնդրիլ. ես ինքս կասեմ և կհամոզեմ նրան։

— Շա՛տ լավ։

Նրանք տաքացած խոսում էին. գիշերն աննկատելի կերպով անցնում էր։ Քաջբերունին նայեց ժամացույցին և տեսավ, որ տասներկուսից անց է։

— Ժամանակ է տուն գնալու,— ասաց նա և վեր կացավ։

Արամյանը նույնպես վեր կացավ․ նրանք պատրաստվեցան գնալու։

— Դուք կարծեմ,— ասաց օրիորդը՝ դառնալով դեպի Քաջբերունին,— մի քանի օր առաջ ինձ մի բան խոստացաք։

Քաջբերունին մտածման մեջ ընկավ։

— Մտքիցս գնացել է ամենևին,— ասաց նա։

— Որքան մոռացկոտ եք դուք,— խոսեց օրիորդն անկեղծաբար ժպտալով։— Դուք չխոստացա՞ք հայերեն պարապել ինձ հետ։

— Ա՛խ, այո՛,— ասաց Քաջբերունին,— ես սիրով կկատարեմ իմ խոստումս, առավոտվանից սկսենք։

— Շատ շնորհակալ կլինեմ,— ասաց գլուխ տալով օրիորդը։— Բայց դուք, պարոն Արամյան, եթե կարելի է՝ ձեր գիրքը թողեք ինձ մոտ, ես այս գիշեր կկարդամ մնացածը։

— Մեծավ ուրախությամբ,— պատասխանեց Արամյանը։

Նրանք հեռացան։

ԼԸ

Բավական ժամանակ հեռանալով Ճանճուր Իվանիչից, մեր ընթերցողը մի անգամ գոնե չմտաբերեց, թե ու՛ր մնաց այդ մարդը, չնայելով, որ խղճալին այժմ ընկած է դժբախտության դառն հարվածի տակ։

Մենք մյուս անգամ կտանենք մեր ընթերցողին Ճանճուր Իվանիչի մոտ. նա այժմ հիվանդ պառկած է յուր մահճակալի վրա։