Զարմացավ տիկինը, դարձավ դեպի յուր որդիները, ասելով.
— Լսո՞ւմ եք, զավակներս, թե ինչպես է պատժվում չարությունը։
Նրանք կարմրեցին։
Սեղանատանը պատրաստված էր ճոխ ընթրիք։ Տան տերը մտավ այնտեղ տեսնելու միգուցե մի բան պակաս լիներ։ Նա կանչեց գանգրահեր երիտասարդին նրա հետ խորհրդակցելու։
— Ներեցե՛ք, խնդրեմ, — հարցրեց նրանից, — ձեր հայր սուրբը որպիսի՞ գինիներ, որպիսի՞ նախաճաշիկներ ավելի շատ է ախորժում։
Գանգրահեր երիտասարդը աչք ածեց հարուստ պատրաստության վրա, մի առանձին ափսոսանքով պատասխանեց.
— Այդ բոլոր գեղեցիկ պատրաստություններից իմ հայր սուրբը ոչինչ չէր կարող ոչ ուտել և ոչ խմել։
— Երևակայեցեք, պատվելի, — ասաց տան տերը ներողություն խնդրելով, — մենք համարյա անապատների մեջ ենք ապրում. հազարավոր վերստերով մեծ քաղաքներից հեռու գտնվելով, ամեն բանից զրկված ենք։ Ինչ որ տեսնում եք այստեղ, այն ևս հազիվ կարելի է գտնել. մենք բերել ենք տվել Մոսկվայից։
— Ներեցեք, տեր իմ,— պատասխանեց երիտասարդը։— Ես լավ չկարողացա հասկացնել իմ միտքը։ Այդ բոլորը շատ գեղեցիկ է, չափազանց է և մինչև անգամ արքայավայել է, բայց իմ հայրը սուրբի համար չէ:
— Ինչո՞ւ։
— Նա ամբողջ տարին պահեցողությամբ է անցկացնում, համարյա աղ ու հացով, իսկ այստեղ պահոց ոչինչ չկա։ Ուտում է միայն սուրբ հարության զատկին և սուրբ ծննդյան տոնին, այն ևս ոչ միս, այլ սակավ ինչ յուղեղեն։ Իսկ գինիներ ամենևին չէ խմում, միայն պարզ ջուր է գործածում։
— Այդ զարմանալի է, շատ զարմանալի։
Հյուրընկալը սաստիկ դժվարության մեջ ընկավ։
Գանգրահեր երիտասարդը նկատելով այդ ասաց նրան.
— Սուրբ գերեզմանի պաշտոնյաները բոլորը այդպես են։ Դուք ավելի հարգած կլինեք ձեր հյուրին, եթե թույլ կտաք նրան յուր սովորություններին հետևել։ Մի պնակ խաշած սիսեռը խիստ ճոխ ընթրիք է նրա համար։ Եթե այդ էլ չգտնվի, նա շատ գոհ կլինի, եթե ցամաք հացով կերակրվի։
Չնայելով ժուժկալության այդ բոլոր խստություններին, տան
