պարկեշտ կանանց ողջախոհությունը բռնաբարելուց հետո, դեռահաս կույսերի անմեղությունը խախտելուց հետո, չարագործը, որպես պարծանք իր անբարոյականության, որպես հաղթանակի նշան,— նրանց ամոթո ծածկույթը ցցում է իր նիզակի գլխին, ցույց տալու համար, թե ինքը խղճի և ազնվության դեմ մի գործ է կատարել...։
Երիտասարդը իր վրդովմունքը զսպելով, մոտեցավ խմբին, և պահպանելով իր ծպտյալ դերը, տվեց սովորական ողջույն քրդերեն լեզվով.
— Բարի՛ ճանապարհ։
— Բարի՛ ճանապարհ և քեզ, — պատասխանեցին նրան, հարցնելով.
— Որտեղի՞ց այսպես։
Երիտասարդը իր նիզակը նեցուկ տալով մարմնին, կանգնեց, պատասխանելով.
— Վանից։
— Ի՞նչ կա, ո ՞ւր եք գնում։
— Գնում եմ Բաշ-Կալա[1]։ Փաշայից նամակ եմ տանում Մուդուրին:
Քրդերը խորհրդավոր կերպով նայեցին մինը մյուսի երեսին:
— Դուք ո՞ւր եք գնում,— հարցրեց երիտասարդը։
— Գավուրների դեմ,— ասաց նրանցից մեկը,— Շեյխը կանչել է։ Գնում ենք կռվելու։
— Որպես երևում է, դուք ձեր առաջին քաջությունը փորձել եք այդ ողորմելի շորի կտորների վրա...— ասաց երիտասարդը հեգնական ծիծաղով։
— Այդ մի փոքրիկ որս էր, որ պատահեց մեզ ճանապարհի վրա. մեր եղբայրները այրել էին մի հայոց գյուղ, բայց կանայքը փախել էին մերձակա լեռան վրա...
— Նրանցից պրծան, ձեր ձեռքը ընկան...— կտրեց երիտասարդը քրդի խոսքը։
Քրդերից մեկը կասկածավոր կերպով հարցրեց.
— Դու ո՞րտեղացի ես։
— Սիպան լեռներից, Հեյդարանլի ցեղիցն եմ,— ասաց երիտասարդը նույն ցեղին հատուկ բարբառով։
— Հեյդարանլիները չե՞ն գնում։
- ↑ Աղբակ գավառի բերդաքաղաքն է: