Ասլանը մտահույզ էր։ Նավաստին եռանդով մաքառում էր փրփրած ալիքների հետ։ Իմ մեջ սիրտ չէր մնացել։
— Այդ ի՞նչ զանգակի ձայն է,— հարցրեց Ասլանը։
— Այնտեղ, կղզու մեջ, աղոթում են,— պատասխանեց նավաստին։— Աբեղաները սովորություն ունեն սաստիկ ալեկոծությունների ժամանակ մոտենալ ափերին և խմբով թափոր կատարել։
— Ուրեմն մո՞տ ենք կղզուն։
— Շատ հեռու չենք։
Ես փոքր-ինչ հանգստացա։
Պետք էր նավակի մեջ գտնված բոլոր ծանրությունները ածել ծովը։ Նավաստին նետեց կողովը, որի մեջ զանազան մրգեր էր տանում աբեղաների համար։ Տանձերը, խնձորները մի քանի վայրկյան ծփացին կոհակների վրա, հետո անհետացան։ Նետեց հացի պաշարը, որ Ծովիկը դրել էր մեզ համար։ Ասլանը նետեց նորին սրբազնությունից իրեն հիշատակ ստացած փղոսկրյա «տիրուհին»։ Ես էլ հիմարացա, նետեցի ձեռքիս փայտյա գոտը։
— Խելացի բան տեսար,— նկատեց ինձ նավաստին ժպտելով։
Ամեն րոպե սպասում էին խորասույզ լինելու։ Երբ մոտեցանք մի կողմից կղզուն, մյուս կողմից ծովափին, նավաստին ասաց.
— Վտանգը պետք է անցած համարել։
— Ընդհակառակը, հենց այժմ է գլխավոր տագնապը,— նկատեց նրան Ասլանը։
— Ինչո՞ւ։
— Այժմ քամին փչում է արևմուտքից, և ալիքները մղում են դեպի արևելք, այսինքն՝ դեպի մերձակա ծովեզրը. շուտով մեզ կհեռացնեն կղզուց և, նավակը զարկելով ցամաքի ժայռերին, կփշրեն։
— Ես պիտի թողնեմ, որ տանեն և փշրեն։
Նա առաջարկեց թողնել նավակը և լողալով անցնել կղզին, որը ավելի մոտ էր, քան թե ցամաքը։
— Ես նպատակ չունեմ թրջված կատվի նման վանքը մտնել,— պատասխանեց Ասլանը։
— Ուրիշ հնար չկա։
— Կա։
— Նավակը շուտով մեզ հետ կփշրվի ժայռերի վրա։
— Եթե այդ ուղղությամբ տանենք, չի փշրվի։
— Այնտեղ ուժգին հորձանք կա։
