էին։ Նրանք սպառեցին Հայոց հին տաղարաններից քաղած բոլոր հայտնի երգերը և մի քանիսը նորից կրկնեցին։
Ընթրիքից հետո, երբ մատուցին վերքջին սուրճը և վերջին նարգիլեն, Ասլանը, ներողություն խնդրելով, հայտնեց որովհետև առավոտյան ճանապարհի պատրաստություններ պիտի տեսնե, այդ պատճառով չի կարող երկար մնալ, և ինձ համար նայեց, որ ասեմ ծաոաներին՝ մեր ձիաները պատրաստեն։
Հետո, կանգնելով, նա բռնեց նախ առաջնորդի ձեռքը, և ապա փաշայի ձեռքը, հայտնեց իր խորին շնորհակալությունը նրանց հյուրասիրության մասին, ավելացնելով, թե կտանե իր հետ անմոռաց հիշատակներ այն բոլոր շնորհների համար, որ ցույց տվին նրան, նպաստելով և դյուրացնելով իր հետազոտությունները, և խոստացավ, որ գուցե մի օր ինքը առիթ կունենա իր երախտագիտության զգացմունքները գործով արտահայտելու և այլն։
— Մենք ոչինչ չենք արել, պարոն բժշկապետ,— պատասխանեցին փաշան և առաջնորդը միաձայն,— ինչ որ արել ենք, այդ մեր պարտքն էր։
Ուրիշ զանազան ողջագուրանքներից հետո, նա կրկին և կրկին անգամ սեղմեց սրբազանի ու փաշայի ձեռքը, հեռվից գլուխ տվեց ոստիկանության պետին, քուրդ բեկին և հայոց երեք երևելիներին, և մնաք-բարով ասելով, դուրս եկավ դահլիճից։ Մինչև սանդուղքները Փաշան և սրբազանը եկան նրա հետ։ Այստեղ փաշան հայտնեց իր սրտի ցավը, որ այդպես շուտ զրկվեցավ իր թանկագին հյուրից, որի այցելությունը այնքան մեծ բավականություն պատճառեց իրան, և խոստացավ, որ առավոտյան ճանապարհի համար ամեն ինչ պատրաստ կլինի։
Այդ բոլոր ցույցերից հետո, ես այլևս տարակույս չունեի, որ նրանց կասկածները Ասլանի վերաբերությամբ բոլորովին փատատվեցան, և նրանք հեռու էին այն մտքից, թե դոքտոր Ռիսմանի դիմակի ներքո թաքնված էր Ս. Տիրամոր վանքի լեռնային Ճգնավորը։ Երբ դուրս եկանք առաջնորդարանից, փողոցում նորից լսելի եղավ սիրված երգը.
|
—Երևի, նրանք կշարունակեն դեռևս նստել,— հարցրի ես:
—Նրանք ամբողջ գիշերը կլուցենեն,— պատասխանեց Ասլանը։
