– Եվ դուք, ազատվելով բանտից, երևի, մի առիթ էիր որոնում վրեժխնդիր լինելու ձեզ բանտարկողից,– հարցրեց սա։
– Ոչ, ես վրեժխնդիր չեմ լինում այն անձից, որ արդեն դրժբախտության մեջ է գտնվում,– պատասխանեց ծերունի վեզիրը, կարեկցական եղանակով,– Ընդհակառակն, ես շտապեցի ձեզ օգնելու։ Երկար որոնում էի ձեզ, երբ թշնամու գունդը անցավ, ջահերի լուսավորության առջև ճանաչեցի ձեզ և մոտեցա։
Վեզիրի ցավակցական պատասխանը ավելի վիրավորեց խանին. նա իր սովորական հպարտությամբ ասաց.
– Շնորհակալ եմ, ափսոս, որ ձեր օգնությանը այլևս կարոտություն չունեմ, Դուք միայն ինձ այն ասացեք, կռիվներից ի՞նչ տեղեկություն ունիք։
– Ես անցա համարյա բոլոր կետերի վրա, ուր որ կռվում էին մեր զորքերը։ Զորքերը, պետք է խոստովանած, քաջությամբ էին պաշտպանվում։ Եթե նրանց առաջնորդները այնպիսի վատ, երկչոտ և աղետ մարդիկ չլինեին,– եթե նրանք չթողնեին իրանց գունդերը և չփախչեին, գուցե ձեր զինվորները թույլ չէին դա, որ թշնամին ամեն կողմից մտներ բերդը։
– Լավ, բոլորը հասկացա...– ասաց խանը զայրացած ձայնով – խնդրում եմ, որ հիմա ինձ մենակ թողնեք։
– Ես ձեզ երկար չեմ ձանձրացնի, որովհետև ինքս էլ շտապում եմ․․․
– Ու՞ր պիտի գնաք։
– Բեկի մոտը։
– Բեկի մո՞տ,– հարցրեց խանը կասկածանքով։– Ի՞նչ գործ ունիք այն ավազակի հետ։
– Գնում եմ, որ ընկնեմ նրա ոտքերի առջև, համբուրեմ, աղաչեմ, պաղատեմ, որ խնայե մնացածներին և կոտորել չտա։
Գոռոզ իշխանը, որ իրան երբեք թույլ չէր տա որևիցե խնդիրքով դիմել երկրի թագավորներին անգամ, բռնեց պաշտոնազուրկ վեզիրի ձեռքից, և աղաչելով ասաց.
– Լսեցեք, վեզիր, ես ձեզ կոչում եմ ձեր առաջվա պաշտոնի անունով– եթե մնացել է ձեր մեջ հարգանքի որևիցե նշույլ դեպի ձեր նախկին տերը, ընդունեցեք նրա տված խորհուրդը, և մի գնացեք այն ավազակի մոտ։
– Ես հիմա էլ հարգում եմ ձեզ,– ինչպես միշտ,– պատասխանեց վեզիրը սառն կերպով։– Բայց բյուրավոր մուսումլանների
