– Հետո բռնեցի՞ն...– հարցրեց տերտերը դողալով։
– Աստված ազատեց։ Մինչև ամրոցի դռները խորտակելը, մինչև նրանց ներս մտնելը, մելիքը ձորի կողմի աշտարակից պարանով ցած իջավ, մտավ թուփերի մեջ և անհայտացավ։ Էլ չկարողացան գտնել։
Տերտերը աչքերը դեպի երկինք դարձնելով, երեսը խաչակնքեց, ասելով.
– Փա՜ռք քեզ, աստված, փա՜ռք։
Գզիրը նույնպես հետևեց տեր հոր օրինակին, գտակը վեր առեց, և քեչալ գլուխը բաց անելով, միևնույն խոսքերը կրկնեց։ Հետո հարցրեց Վանի ապերից.
– Հիմա դու ո՞ւր ես այսպես շտապով գնում։
– Գնում եմ Չափնիս գյուղը, մելիքի որդի Մկրտումը այնտեղ է, գնում եմ նրան իմացում տալու, որ թաքնվի, խանի մարդիկը նրան էլ են պտռում։
– Ինչո՞ւ համար, ի՞նչ հանցանք ունեն,– հարցրեց ապշած քահանան։
– Ո՞վ է իմանում։ Մելիքի տան բոլոր դռները կնքեցին, ասում են, ինչ որ ունե, չունե, բոլորը պետք է «խանլղ» դարձնեն։ Թող աստված անիրավի պատիժը տա և մեզ ողորմություն անե․․․
Վերջին խոսքերը արտասանեց նա արտասվելով, հետո դարձավ դեպի Չափնիս գյուղի կողմը, սկսեց առաջվա նման վազել։ Քանի րոպեից հետո ծածկվեցավ ծառերի հետքում։
Տերտերը և գզիրը շվարած կերպով նայում էին միմյանց երեսին, չգիտեին շարունակե՞լ իրանց ճանապարհը, թե՞ ետ դառնալ։
– Պետք է գնալ,– ասաց գզիրը,– այդ նամակը առանց ուշացնելու պետք է տեղ հասցնել։ Կարելի է մելիքը այդ բոլոր դժբախտությունները նախատեսում էր, և հենց դրանց մասին էլ գրած լինի իր նամակը։
– Պետք է նամակը հասցնել,– մեքենաբար կրկնեց տերտերը և քշեց իր ձին։
ԼԱ
Ընդունելով մելիք Ֆրանգյուլի նամակը, Թորոս իշխանը քահանայից հարկավոր հարցուփորձը անելուց հետո, հրամայեց նրան և գզիրին պահել մի առանձին վրանում, մինչև ինքը իր
