Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
-Չէ՛, չէ՛, չի կըտար, ատ չէ՛ իմ միտքըս,
Ատկից ալ վեր է իմ անելիքըս։
Վօր էրկու հարուր հազարը տարիմ,
Կընացէ՛ք, կըտէ՛ք՝ ինչե՛ր պիտ անիմ։
-Պէլլի՞ մի չէ՛ տուն ինչե՛ր պիտ անիս,
Եփօր ատխատար ստակը զաֆտ անիս,
Մեքամ ուռեալի դուպրոց կըպանաս,
Վօր հալխը ասէ. «Պռավա՜, շ՛էն կենաս»։
Էջմիածինին տաս հազար կուտաս,
Ու ազգասէրի անուն կստանաս։
-Չէ՛, չէ չէ՛, չի կըտար, ատ չէ՛ իմ միտքըս,
Ատկից ալ վեր է իմ անելիքս։
Ալ էրկու հարուր հազարը տարիմ,
Նայէ՛ ի՞նչ թէօյֆէ պաներ պիտ անիմ։
Սիֆթէ պիտ խօրթիմ մէքամ պալապան
Չիտեսնըված տուն սաշէին վըրան,
Պատը՝ փատ մռամըռ, ցօլուն, զարթարած,
Մէչի մէպիլը Մոսկօֆէն պերած,
Կիտիս քի պէտք էր, մոտի համար ալ,
Զալին էնկ-օրթան տընել մէկ ուռեալ։
Հասէլէթտէն մարդ Թամպօվ պիտ խըրկիմ,
Հազարնօց կապուտ ռիսաք պիտ կընիմ.
Մեքամ ալ թանկնոց տեսօք փռալեօթքա
Մոսկօֆի փեռվըյ ֆապռիքէն կուգայ։
Ծուպուկիս հետը Ռաստօվ պիտ էրթանք,
Պառխըթէ փլաթի կարել պիտի տանք,
Ֆառմալ, տիատէմ, օղ ու ապըռճան,
Աս ալ ամէնը խաթունիս պիտ տամ.
Քօվէքօվ նըստած ու շըփանալէն,
Զըխի՛ պիտ անցնինք սաշէին վրայէն,
Տասնը հինկ մանէթ պիտ առնիմ, պիտ տամ,
Մեր տեղի քլուպին չլէնը պիտ ՛լամ,
Հօնի կազէթներըն ալ չի կարթամ,
Պարէմ շամփանսքի զարնել կըկըրնամ...
Տօնիս մուզիքով պալ պիտի անիմ,
Մեր աղաներուն ալային կանչիմ.
Թանկնոց զաքուսքա` խայվար ու չիլիմ,
Տառաթի համար պան մեխքնալու չիմ.
|
|
