ոչ գին, և որին ես գլխի չընկա առաջինը օգնելու, այնինչ ինքը ինձ ահա օգնում էր… իսկ եթե գլխի էլ ընկնի, հազիվ թե կարողանայի որևէ բանով օգնել նրան։
Ա՜խ, ես պատրաստ էի մտածելու, որ այդ բոլորը ինձ հետ կատարվում է երազում, մի ծանր երազում…
Բայց, ավա՜ղ… ինձ չէր կարելի այդպես մտածել, քանի որ անձրևի ցուրտ կաթիլները շարունակում էին թափվել ինձ վրա, կուրծքս կպած էր մի ուրիշ տաք կրծքի, երեսս շոյում էր նրա տաք շնչառությունը… մի քիչ օղեշունչ, բայց այնքան կենդանարար…
Քամին ոռնում ու հևում էր, անձրևը ծեծում էր նավակի տախտակները, ալիքները հևում ու աղմկում էին։ Մենք կպել էինք միմյանց, բայց դարձյալ դողում էինք ցրտից։ Եվ այդ բոլորը… իրականություն էր և ես համոզված եմ, որ ոչ ոք այդպիսի ծանր ու զազրելի երազ չի տեսել, ինչպես այդ իրականությունը։
Իսկ Նատաշան դեռ ինչ-որ խոսում էր, և այնպիսի քաղցր ու կարեկից ձայնով, ինչպես միայն կանայք կարող են խոսել։ Այդ գգվող ու շոյող խոսքերից կրծքիս տակ մի ինչ-որ տաքություն առաջացավ, և այդ տաքությունից մի ծանր բան հալվեց ու ընկավ սրտիս վրայից։ Այդ ժամանակ արտասուքի մի հեղեղ թափվեց իմ աչքերից, որը սրբեց, տարավ այն բոլոր կեղտը, վիշտն ու չարությունը, որով լցվել էր սիրտս այդ գիշերվա ընթացքում։
Իսկ Նատաշան խոսում, համոզում էր ինձ.
― Դե, բավական է, սիրելիս, ինչքան լաց լինես, բավական է։ Աստծով, ամեն բան կանցնի, կլավանաս, նոր գործ կգտնես… բոլորը կանցնի…
Եվ շարունակ համբուրում էր ինձ… համբուրում էր անթիվ, անհամար ու ջերմ համբույրներով։
Այդ կնոջ առաջին համբույրներն էին, որ մատուցանում էր ինձ կյանքը, և, պետք է ավելացնել, այդ ամենալավ համբույրներն էին իմ կյանքում, որովհետև բոլոր մնացածները ոչինչ չէին տալիս իմ հոգուն, չնայած որ շատ ու շատ ավելի թանկ էին նստում ինձ…
― Դե, սո՜ւս, ասում եմ… Ես վաղը քեզ համար մի տեղ կանեմ, գործ կճարեմ…— կարծես երազում լսում էի նրա քաղցր շշունջը։
… Մինչև լույս մենք այդպես գրկված, պառկած էինք։
Իսկ երբ որ լուսացավ, դուրս եկանք նավակի տակից և գնացինք քաղաք… Հետո բարեկամաբար բաժանվեցինք միմյանցից…
Դրանից հետո ես այլևս երբեք չեմ պատահել Նատաշային, թեև
