ստացավ, տերտերները քաշվեցին ներս, որ ժամերգությունն սկսեն։ Սանամը, որ Շամախու ամենաեկեղեցասեր պառավներից մեկն էր, զանգակների ձայնը լսելով, իսկույն չարշովը գցեց գլխին։
— Սուսան, մինչև հետ գալս չայը պատրաստիր, որ ցրտից գամ, մի երկու բաժակ տաք-տաք խմեմ,— հրամայեց նա, դռներից դուրս գնալիս։
— Աչքիս վրա,— պատասխանեց Սուսանը և շտապեց կատարելու յուր սկեսրոջ հրամանը։
Անցավ մի քառորդ ժամ Սանամի դուրս գնալուց և Սուանը գնաց խոհանոց, ինքնաեռը կրակ գցեց և կրկին վերադարձավ սենյակը։ Պսակվելուց հետո աոաջին վեց շաբաթվա ընթացքում Սուսանի առողջությունը բավական կազդուրվել էր։ Նրա նիհարած և վաղաթառամ երեսի վրա կրկին սկսեցին։ երևալ նախկին կայտառության նշանները։ Բայց ավաղ, այդ բարեփոխությունը երկար չտևեց։ Անցան առաջին շաբաթները, նա կրկին սկսեց թառամիլ, և այս անգամ ավելի արագ։ Սանամն այդ նկատում էր։ — Ախչի ի՞նչդ է պակաս, որ օրեցօր էդպես հալվում մաշվում ես,— հարցնում էր նա ստեպ-սաեպ։
— Չեմ իմանում,— պատասխանում էր Սուսանը, ամեն անգամ ծանր հառաչելով։
— Ախար էլի։
— Ով է իմանում, կարելի է նրանից է։
— Ինչի՞ց։
— Պատճառավոր…
— Դրո՞ւստ, երկու հոգիս ես։
Եվ այսպես, վերջապես, Սանամը գտավ յուր հարսի մաշվելու պատճառը և դադարեց անհանգստացնելու նրան յուր միատեսակ և ձանձրացուցիչ հարցերով։
Երբ Սուսանն առանձնացավ սենյակում նստեց թախտի վրա և սկսեց նիհարած ձեռներին նայել։
— Դրուստ է, շատ եմ լղարել, մատներս չոփեր են
