— Քո ի՞նչն եմ:
— Իմ մարդը։
— Սուտ ես ասում, անիծված կնիկ, քո մարդը Սեյրանն է, Սեյրանը, Սեյրանը։ Խոստովանիր, ասում եմ, թե չէ...
Այս ասելով նա բաց թողավ Սուսանի թևը, դաշույնը մերկացրեց մի երկու քայլ հեռացավ և կանգնելով նրա դեմ ու դեմ, ասաց․— տեսնո՞ւմ ես։
Կանթեղի լուսավորության տակ դաշույնը փայլեց ինչպես կայծակ։
Սուսանի մարմնով մի սարսուռ անցավ, բայց հանկարծ նա, կարծես, մի բան մտաբերելով, ուշքի եկավ և ասաց.
— Հիմա հասկացա։ Ռուստամ, քեզ չար լեզուները խաբել են։ Սեյրանին ես ճանաչում եմ, նա իմ առաջվա փեսացուն էր, ծնողներս քեզանից առաջ նրա հետ էին ուզում պսակել։
— Դու նրան սիրել ես, անիծված, խոստովանվիր, ողջ քաղաքն է ասում։
— Սիրել եմ և այժմ էլ սիրում եմ։ Սայց Ռուստամ, ես անմեղ եմ, անմեղ եմ անկողնիդ առաջ, ինչպես այս ճրագի լույսը։
— Սիրում ես, բայց անմեղ ես, լռիր, լիրբ, դու նրա հետ գործ ես ունեցել, խոստովանվիր, թե չէ — ես կհաստատեմ։
— Թող իմ հոգին դժոխքի կերակուր դառնա, եթե ես սուտ եմ ասում։ Ես Սեյրանին սիրում եմ, բայց նրա հետ գործ չեմ ունեցել,— պատասխանեց Սուսանն ավելի և ավելի անհողդողդ ձայնով։
— Ինքը Սեյրանն է ասում։
— Անկարելի է։
— Սուտ չեմ ասում, անիծված, ինքը Սեյրանն է ասում։
— Սեյրա՜նը, ախ տեր աստված, նա սուտ է ասել։
— Սուտ չի, ասում։ Բա՛ց արա կուրծքդ։
Սուսանը չհասկացավ Ռուստամի միտքը։
— Հետ քաշիր շապիկդ, բաց արա կուրծքդ, ասում եմ, թե չէ՝ արյունս գլխովս է տալիս։
Սուսանը անզգայաբար, դողդոջուն ձեռներով հեռացրեց
