Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 1.djvu/220

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

«Հարկավոր է քիչ էլ համբերել»,— ասաց ինքն իրան Ռուստամը և սկսեց կրկին հետ ու առաջ շրջել։

Մի ժամի չափ ևս նա շրջեց, հետո մոտեցավ սենյակի դռներին, բաց արավ և աջ ու ձախ նայելով, կրկին փակեց դռները և հետ դարձավ։ Նա մոտեցավ թախտին և նստեց, ոտները քարշ ձգելով։

— Չե՞ս պատասխանում,— դարձավ նա Սուսանին, որ դեռ նստած էր թախտի վրա մի քիչ հեռու յուր ամուսնուց։

— Ի՞նչ։

— Ասա, ո՞րտեղ է մյուս անկողինդ։

— Ի՞նչ անկողին։

— Որի վրա, անառակ կնիկ, դու քնում ես Սեյրանի հետ։

Սուսանը վեր թռավ տեղից և ապշած նայեց նրա երեսին։

— Սեյրանը,— կարողացավ միայն արտասանել նա և մնաց տեղն ու տեղը կանգնած։

— Հա, Սեյրանը։ Դու նրան չե՞ս ճանաչում, չե՞ս ճանաչում կուժ ծախող Հայրապետի տղա Սեյրանին։

Սուսանը լուռ էր։

— Պատասխանիր, լիրբ, շան զավակ, պատասխանիր, ճանաչու՞մ ես,— կրկնեց Ռուստամը, աշխատելով ձայնը շատ էլ չբարձրացնել։

Նա վեր թռավ տեղից և, բռնելով Սուսանի թևից, կրկնեց մի քանի անգամ. «չե՞ս ճանաչում, չե՞ս ճանաչում»։

— Սեյրանին ճանաչում եմ,— վերջապես շշնջաց Սուսանը թույլ կերպով։

— Ո՞վ է նա։

— Մեր հարևանի տղան։

— Հարևանիդ տղան և քո, և քո, և քո երկրորդ մարդը, չէ՞...

Ռուստամի շնշառությունը քանի գնում, այնքան սաստկանում էր, իսկ ձայնը խեղդվում։

— Ի՞նչ ես խոսում,— մրմնջաց Սուսանը, ապշած նայելով Ռուստամին, որ նրա թևը բռնել էր ձախ ձեռով։

— Ես ո՞վ եմ,— հարցրեց Ռուստամը, ուղիղ Սուսանի աչքերին նայելով։

— Դու Ռուստամն ես։