— Չեմ իմանում,— կրկնեց Սոնան, աչքերը անգիտակցաբար դարձնելով դեպի այն խորշը, ուր թաքնված էին մոր կոպեկները։
— Ի՞նչ ես դես ու դեն մտիկ անում, դրուստն ասա՛, սուտ ասելը մեղք է։
Այո՛, տասներկու տարեկան աղջիկը շատ անգամ էր մորից լսել, թե սուտ ասելը մեցք է, թե սուտ ասողին աստված պատժում է։ Եվ նա երբեք սուտ չէր ասել։ Բայց գիտեր և այն, որ գողությունն էլ մեղք է և ավելի մեծ մեղք։
— Չեմ իմանում, կա թե չկա, չեմ իմանում,— կրկնեց նա։
Ձայնը և դեմքի այլափոխվելը մատնեցին նրան։
— Սոնա,— գոռաց պայտագործը,— դու հորդ խաբում ես, այս տանից փողի հոտ է գալիս, ես քաղցած ու ծարավ եմ:
Սոնան տատանվեց։ Նրա սիրտը տանջվում էր խղճի խայթից։ Նա ինքն իր հետ կռվում էր. մի կողմից ստախոսություն, մյուս կողմից գողություն։ Մի կողմից հոր աղաչանքը, մյուս կողմից մոր դառն աշխատանքը, որի գնով ձեռք էին բերված այնտեղ թաքնված կոպեկները։
Ո՞րը ընտրել։
— Ինչպես տեսնում եմ, մորդ հետ խոսք ես կապել ինձ քաղցած ու ծարավ թողնել։ Դուք ինձ խաբում եք, տանջում եք։ Որ այդպես է, էլ իմ երեսը չեք տեսնիլ։ Գնա՛, Սոնա ջան, գնա՛ քեզ համար ինձանից լավ հայր ճարիր։
Նա քայլերը բարկացած ուղղեց դեպի դուռը։ Դա մի խորամանկություն էր, որ իսկույն ունեցավ ցանկալի հետևանք։ Ո՛չ, Սոնան ուրիշ հայր չի ուզում։ Աշխարհի երեսին պայտագործից ավելի լավ հայր չկա։ Նա մոտեցավ Ոսկանին, իր փոքրիկ ձեռներով բռնեց նրա կոշտ, սևացած ձեռը, համբուրեց և արտասվեց։ Հետո մոտեցավ պատի խորշին, կանգնեց մի քանի վայրկյան անշարժ և նայեց հորը։ Ա՜խ, վատ բան էր ուզում անել, այդ ինքն էլ գիտեր և երկյուղից դողում էր։ Բայց այնտեղ, սենյակի մեջտեղում, կանգնած էր հայրը, աչքերը ագահաբար հառած նրա երեսին։ Եվ ի՛նչպես փայլում էին այդ աչքերը։ Երևի պայտագործը արդեն զգում էր փողի սքանչելի հոտը և վաղօրոք ճաշակում քաղցրություն։
