Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 1.djvu/259

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Սոնան հետ նայեց և տեսավ գիժ-Դանելին, որ, գավազանը պարանոցին հորիզոնաձև դրած, ձեռները հովվի պես հենած ծայրերին քայլում էր առաջ, ոտաբոբիկ, գլխաբաց։

— Սուրբ Կարապետը մուրազիդ հասցնի, Շուշան բաջի,— ասաց նա, շուտով հավասարվելով հացթուխին։ — Խաթուն Սոնա, բարով տեսանք։

Սոնան ուրախացավ խենթի անսպասելի կերպով երևալուն։ Նրա հետ արգելված չէ խոսել, այժմ գոնե կարող է հարցուփորձ անել սայլերի հետ գնացող աղջիկների մասին։

— Մերոնք են,— պատասխանեց գիժ-Դանելը,— ուխտ ենք գնում։ Երկու ոչխար, մեկ ղոչ ենք տանում։ Սոնա խանում, տեսնո՞ւմ ես, քո լվացած հալավն եմ հագել,— դարձավ նա Սոնային, ցույց տալով իր շապիկը, որ, սովորականին հակառակ, մաքուր էր։

— Ամեն շաբաթ բեր լվանամ,— ասաց Սոնան։

— Չէ, նորը պիտի կարես։ Ես կտոր կառնեմ, դու կկարես։ Նա չէր կարում, պստիկ էր, մատներ ուներ շիմշադի պես...

— Էլի կոշիկներ չե՞ս հագել։ Ի՞նչ արիր քեզ համար հյուսած գուլպաները։

— Պահում եմ, Սոնա խանում, հարսանիքիդ պիտի հագնեմ։ Հարսանիք, հարսանիք, չմեռնեմ, Մանիշակիս տեսնեմ սուրբ սեղանի առաջ։ Տվեք քարը — կրծքիս խփեմ, վայ կանչեմ, տվեք հողը — գլխիս ածեմ, լաց լինեմ։ Շուշան բաջի, լավ մտիկ արա այն ձիավորին։ Հետը խոսում էիր, տեսա, է՜է, ասլան Դանելը մի բան է իմանում, շատ լավ բան, շատ լավ բան...

Արտասանելով վերջին բառերը, ոստոստաց առաջ, գավազանով ջարդելով ճանապարհի եզրին բուսած մորենի թփերը և երգելով. «Քյոհլան ձիու վրա նստած է Քյոռօղլին, է՜յ ջամահաթ ճամբա տվեք Ղռաթին»։ Հետո նա, գավազանը բարձրացնելով, գոռաց. «Մուրադ, հեյ, հեյ, Մուրադ, քշիր, քշիր, ասլանը եկավ»։

Նա վազեց դեպի ձիավորը, հետո հանկարծ կանգ