Թիֆլիսում ավելի կենդանություն կար, տիկին, իսկ այժմ նա փոխվել է...
— Մեծ իշխանը որ գնաց, Թիֆլիսն էլ դատարկվեց,— ասաց այրին, հառաչելով։— Այն ժամանակ ձեր վարձած բնակարանում կենում էր… գեներալ.... սպասեցե՛ք, սպասեցե՛ք… գեներալ Չուդինովը։ Գիտե՞ք որքան էր վճարում. տարեկան ինը հարյուր մանեթ։ Այժմ շատ է պակասել տների վարձը, շա՜տ…
Կեսօրից հետո նորեկները տեղափոխվեցին։ Նրանց բոլոր կահ -կարասիքն էին՝ մի քանի աթոռներ ու բազկաթոռներ, երկու պահարան, երկու գրասեղան, մի գահավորակ, մի քանի պարսկական գեղեցիկ գորգեր, մի. դաշնամուր և մի քանի այլ և այլ մանր պարագաներ։ Բոլորը նոր էր և, ըստ երևույթին, բազարում գնված։
Ռոստամյանը, դռները փակած, հանգստանում էր յուր սենյակում, երբ նորեկները տանտիրուհու օգնությամբ, դասավորում էին իրանց կահ-կարասիքը։ Ամբողջ օրը նա տնից դուրս չեկավ։ Ո՛չ մշակների աղմուկը, ո՛չ ծերունու և Նատալի Պետրովնայի բարձրաձայն պատվերները ծառաներին և ոչ երիտասարդ կնոջ մեղմ ու դուրեկան ձայնը, որ մերթ ընդ մերթ լսվում էր դիմացի պատշգամբից, կարծես, չէին հասնում նրա ականջներին։
Մյուս օրը վաղ առավոտ Նատալիա Պետրովնան մտավ նրա սենյակը զվարթ դեմքով, հագստի թևերը հետ ծալած, և սկսեց քանի մի տեղեկություններ հաղորդել յուր նոր կենողների մասին։
— Խիստ լավ մարդիկ են, — ասում էր նա ոգևորված,— հենց երեկ և եթ վարձը տվեցին։ Հայրն աղջկանից է լավ, աղջիկը հորից, երկուսն էլ դուրեկան են։ Աղջիկը շատ գեղեցիկ է... ասենք, գեղեցիկ չէ, սիրուն է, սիրուն։ Ես նրանից ավելի գեղեցիկները շատ եմ տեսել, բայց ուրիշ բան է նա։ Եթե ես տղա լինեի, տեղն ու տեղը կսիրահարվեի։ Հապա, Ստեփան Գրիգորիչ մի Լավ մտիկ արեք նրան… է՛հ ո՛ւմն եմ ասում, դուք խոմ տղամարդ չեք, հա՛ հա՛ հա՛։
Ճաշի ժամանակ Նատալիա Պետրովնայի խոսակցության առարկան դարձյալ նորեկներն էին։ Չէր անցել նրանց
