Այժմ հանգամանքները փոքր առ փոքր սկսեցին պարզվել նրա աչքում, մանավանդ մտաբերելով Ռոստամյանի այլայլվելն այն երեկո, երբ այրին պատմում էր նրան Վարվառեի դրությունը։ Սակայն այրին, այդ այլայլման մասին ոչինչ չասաց Կատոյին և չհայտնեց, թե ինքը բոլորովին հավատում է Ռոստամյանի և Վարվառեի սիրային հարաբերությանը։
Կատոն յուր կապոցը տվեց Լազար Մակարիչին: Հավատարիմ ամուսինները դուրս եկան փողոց։
— Լազրո,— դարձավ Կատոն յուր ամուսնուն,— դու ինձ խայտառակում ես։
— Ինչո՞ւ, հոգիս։
— Միթե ինքդ չե՞ս հավատում, որ նրանք սիրահարված են։
— ԷԷ՜, նրանց հերն էլ...
— Չէ, դու շատ անքաղաքավարի ես,— պնդեց Կատոն,— եթե դու մարդ լինեիր, ինձ չպիտի հակառակեիր։
— Բայց, Կատյուշա, ախար ես քեզ ուրիշ կերպ ասացի երեկ։
— Միևնույնն է, իմ սխալը դու կարող էիր հետո տանն ինձ ասել և ոչ թե մորս մոտ։
— Ներողություն, Կատո,— ասաց Լազար Մակարիչը, վիզը ծռելով ստրկորեն, ինչպես մի ժամանակ սովոր էր ծռել «մուշտարու» առջև, երբ գովում էր յուր փոքրիկ խանութի փտած ապրանքը։
— Դու մի՛ համարձակվիր ինձ հակառակել, լսո՞ւմ ես, Լազրո։ Ասում եմ այո — դու էլ ասա այո, ոչ — ոչ, թե չէ ճանաչո՞ւմ ես ինձ։
— Է՜է՜Է, լավ, քո հորն օղորմի, շատ էլ մի բարկանար, արի, գնանք, բուլվարում մի քիչ ման գանք, եղանակը խիստ լավն է։
— Այդ կապոցը ձեռո՞ւմդ պիտի ման գաս հետս, — ասաց Կատոն կեղծ զարմանքով։
— Ի՞նչ կլինի:
— Ամոթ է, սո՛ւս։ Տար տուն, հետո եկ։ Բայց ոչ, ոչ, մի՛ գար, ես պիտի գնամ Սոփիոյի մոտ՝ մի քանի նոտաներ վերցնելու։
