քնքշությամբ շոյելով նրա նիհար ձեռը, որ գծավորվել էր կապտագույն երակներով։
— Ի՞նչ է ասում բժիշկը, շո՞ւտ կազատվեմ անկողնից... Գիտեք, երկար պառկելուց մեջքիս վրա խոցեր են գոյացել։
— Շուտով վեր կկենաս, որդի, շուտով պատասխանում էր այրին, հազիվ կարողանալով զսպել յուր բուռն վիշտը։
— Ես առողջ եմ, Նատալիա Պետրովնա, միայն այս հազն է մնում. ձանձրացրել է ինձ։ Կարծես մեկը ներսից ձեռով կոկորդս քորում է... ահա... հը՛ հը՛ հը՛...
Նրա այտերն ու ականջները սաստիկ կարմրում էին, ճակատի երակները դուրս էին ցցվում, շրթունքները կապտում էին, աչքերի բիբերն ավելի լայնանում, տալով նրա դեմքին մի սարսափելի արտահայտություն, և նա մի ամբողջ րոպե չէր կարողանում ազատ շնչել։
Մի օր երեկոյան Մինաս Կիրիլլիչը միայնակ, վշտահար նստած էր աղջկա մահճակալի մոտ և մերթ մտիկ էր անում նրա դեմքին, մերթ հանդարտ շոյում էր նրա երեսը, ճակատն ու երկայն մազերը, որ անկանոն և շքեղ ալիքով սփռված էին սպիտակ բարձի վրա։ Հիվանդի աչքերը փակ էին. սակայն նա քնած չէր, այլ գտնվում էր մի տեսակ անդորրության մեջ — անդորրությունն, որ առաջանում էր սաստիկ տաքությունից։
Օրը բավական մթնել էր, լուսամուտները բաց էին և իրիկնային թեթև զեփյուռը զովացնում էր տապացուցիչ օդը։
Աղախինը զգույշ քայլերով ներս մտավ, Վարվառեի սեղանի վրայի լամպարը վառեց և դուրս գնաց: Լույսն ընկավ հիվանդի փակ կոպերի վրա. նա բաց արավ աչքերն ու նայեց դեպի հոր կողմը։
— Ի՞նչ ես ուզում, Վարիա,— հարցրեց վերջինը, աթոռն առաջ քաշելով և ավելի մոտենալով մահճակալին:
— Ո՛չինչ, մտածում էի։
— Ինչի՛ վրա էիր մտածում, Վարիա...
— Մտածում էի... մորս մասին։ Ես ուզում եմ նրա պատկերը տեսնել, կարելի՞ է, պապա։
