Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 1.djvu/55

— Կտանեմ ծովը կթափեմ , բա՛ս, հետո թող նրանք գնան տեսնեմ, ինչպես կարող են իրանց աղջկերանց, հարսներին զառ ու զառթոֆի, ոսկի ու արծաթի մեջ պահել։—Հա', բաս այսպես կանեմ,— շարունակեց Սուսամբարը տաքացած:—Դո՛ւ ինչ կանես, Սուսան, որ մեղա աստուծո, մեղա աստուծո (երեսին խաչակնքելով), մի օր աստված լինես։

— Ոչինչ չեմ անիր:

— ՉԷ էլի, ասա տեսնեմ, ինչ կանես։

— Ձեռ քաշիր, դատարկ֊դատարկ մի դուրս տալ, մեղք է։

— Չէ, մատաղդ լինեմ, Սուսան ջան, ասա'։

— ԷԷ՛։

— Զըխկո'ւու, լեզվիցդ հո քրեհ չեն ուզում, մի խոսք ասա պրծիր էլի։

— Հարուստներից կառնեմ ու քեզպեսներին կտամ, որ ուրիշներին չի նախանձեն, այ ինչ կանեմ։

— Ախար իմացա, որ խելոք բան չես կարող անել,— ասաց Սուսամբարը, ներողամտաբար ժպտալով։

— Ինչո՞ւ։

— Թե որ ինձ տաս, ես իսկի քո ռեխիդ մտիկ էլ չեմ անիլ, այ ինչու։

— Կփարթամանա՞ս։

— Բաս չէ, իսկի քեզ հետ չեմ էլ խոսի Օհանջանանց Զառնշանի պես։

— Չէ, Սուսամբար, որ ինձ տան, ես իսկի էլ չեմ փարթամանալ։ Փողը ի՞նչ է, ձեռի կեղտ, այսօր կա, էգուց չկա։ Հայրս ասում է. մարդս պիտի իստակ անուն ունենա։

— Հայրդ ասում է ասում, բայց չի իմանում, որ առանց փողի մարդ չի կարողանում իստակ անուն պահել։

— Ինչպե՞ս։

— Ա'յ ինչպես: Դու ճանաչոմ ե՞ս Ջավահիրի հորը, չմուշկ կարող Վարաքին։

— Լսել եմ։ Հայրս նրան գովում է, շատ հալալ ու նամուսով մարդ է։

— Եկ տես, որ քո նամուսով մարդը հիմա ինչ է արել։

— Հը՞մ։