ԷԷ,— շարունակեց, պատմաբանը։— Դե, Քյոխանց Սմբատին աթանց խոսք ասիլ կլինի՞։ Բիրդան նրա աչքերը կարմրեցին, արյունով լցվեցին* Հենց նոր դանակը ուզում էր շիրից հանել, մին էլ տեսնենք, մինչև դրւրս րերիլը, Սեյ րանը մին թյափիկ Ենգիբարի փորին։ <րԱ յ ես քո աթանցը, անանցը, ա'թանց անեմ, անանց անեմ»։ Ենգիբարը թախկ,ձկնի պես, թիր լա փա շ վեց տափին։ Ամա էժ շուտ վեր կացավյ փափախը վերցրեց ու հայդա մին բաշ մինչև տուն*Նրա հետևից վազ տվավ Ս ա տա ն ա բոն ող անց Պետրին։ Մինմնութ չքաշեց, մին էլ տեսնենք երկուսն էլ փետները սրած, վյալգյահ արած, եկան փետ ֊ փետի կռիվ անելու։ Սմբատնու Սեյրանը, առանց բանը երկարացնելու, մին բաշ տուն։Նա էր, որ եկան ղըրմզի-հոլ-հոլ դյա գան ա գների կոթին թքեցին ու աջըզ նամարդների ռեխը հետ տվին, փախցրին մինչև խոնջանները կտրվելը։ Ամա քյոփ°Ղ1ե Ս ատանաբըո նողանց Պետրին Սեյրանի մոր ուսին մի փետ կոփեցէ խեղճկնիկը տունդուռուգի վրա նստեց։ Փա՛հ ես նրանց հերն անիծեմ,— գոչեց բեղերը մկանպոչի պես սրած երիտասարդը,— ադա նրանք մեր մ ահ լի ջահիլների հետ փետ-փետի կռիվ անե՞ն։ Տղերքք նամուսը մերնէ, էլ ֆիքր անելու տեղը չի։ Դուք մեռնեք, լոթիանա, էդուց միմ ահ լա դա վա սի սարքենքt որ սազ քաղաքը զարմանա։ Հարկավոր չէt ես առանց դրան էլ փոշմանել եմ, ասաց Սեյրանը, յուր հայացքը գետնից չհեռացնելով։— Ես էլ եմ փոշմանել, ավելացրեց Սմբատը։ Ջեր բանը չի, դուք իսկի միք խոսիլ, տեղներդ դինջնստեցեք սուս ու փուս։ Մենք բանը գլուխ կբերենք առանց ձեզ էլ,— մեջ մտավ կարճահասակ երիտասարդը, դիմելովՍմբատին և Սեյրանին։ — Բաս որ էդպես է, ես գնամ քյոռամալս եղեմ,— ավելացրեց գդակը ծուռ դրած երիտասարդը։ Ե՞րբ եք կռիվը սկըսելու։ — Հենց էդուց կեսօրից հետո,— միաբերան գոչերին կարճահասակ և բեղերը մկան պոչի պես սրած երիտասարդները։ Այդ միջոցին փողոցի ծայրում երևեցավ Հայրապետը,
