քիս առողջ ռեալիզմին։ Կյանքը նորից տանում է սովորական հաղթանակը և նորից աղաղակում խուլ ականջներին, թե չկա իրանից դուրս ճշմարտություն, ապա ուրեմն և գեղեցկություն։
Մոլիեր, 0 ստրովսկի, Գոլդոնիճ տարբեր ազգերի, տարեբեր ժամանակների և տարբեր ուժերի ներկայա ցուցիչներ։ Բայց կա նրանց մեջ մի անխզելի կապ, որ անցնելով ժամանակների վրայով և ցեղային առանձնահատկությունների միջով, միացնում է նրսրնց։ Դա կյանքն է, այն միակ ճշմարիտ և անսպառ աղբյուրը, ոիտ ծնվում են և որով սնվում գրականությունն ու արվեստները։
Տե սա Գոլգոնիի «Պանդոկապետուհին» կոմեդիան, տեսա և հիացա որքան պիեսայով, նույնքան և խաղով։ Ո՛վ է Գոլղոնին։ Մի անհայտ անուն հայ բեմի համար, սակայն շատ հին և շատ մեծ անուն Եվրոպայում։ Նա իտալացի է և 1Տ֊րդ գարի զավակ։ Իտալական Մոլիեր, ոչ ֆրանսիականի լափ խոր, համամարդկային, բայց ոչ պակաս զվարճալի և ոչ պակաս հավիտենական։
Մինչև Դոլդոնին Իտալիայում, առանձնապես Վենետիկում, դրամատուրգիա ժամանակակից իմաստով չկար։ մրրվում էր արտիստներին որևէ սյուժե, և նրանք պարտավոր էին այդ սյուժեն արծարծել բեմի վրա ինքնաբերաբար, հեղինակից անկախ։ Խաղում էին նրանք դիմակներ հագած։ Ներկայացնում էին նրանք այս կամ այն հայտնի անձնավորությունը և աշխատում պատկերացնել նրան կարելույն չտփ ռեալական։
Գոլդոնին առաջինը դրեց ամբողջ պիեսներ և խլեց դերասա ններից հեղինակելու, այսինքն' իմպրովիզացիա անելու դերը։ Այնուհետձ նրանք սկսեցին միմիայն ներկայացնել
Դոլդոնին դրել է մի քանի տասնյակ պիեսներ, բոլորն էլ կոմեդիաներ կամ ֆարսեր, բոլորն էլ զվարճալի, լի սրամըտությամբ։ Լինելով արիստոկրատ, կենսախինդ, միշտ ուրախ, միշտ վառվռուն, ինչպես ինքն էր ասում, նրա երկերն էլ լի են կենսաբնդությամբ։
Գեղարվեստական թատրոնը երկու տարի շարունակ պատրաստվելուց հետո ներկայացնելով Գոլդոնիի «Պանդոկապե
