Դե առայժմ ցտեսություն. երեկոյան ութ ժամն է, պիտի «Հաշմանդամը» շարունակեմ:Վերջին ժամանակ կարդում էի Շտեռնի «Համաշխարհային գրականության պատմությունը»:Շատ համառոտն էր:Այժմ պիտի վերցնեմ մի ավելի դարձակը:Ֆրանսերեն լեզուն կաղեկաղ գնում է:Խոնելիի մոտ գնացի, ծանոթացա, այժմ բավական մոտիկ ենք իրարու:Բայց նա դեռ իմ այցելությանը չի պատասխանել, եթե եկավ, կգնամ, թե չէ, կնշանակե չենք կարող հաշտվել: Խնդրում է մասնակցել «Новое обозрение»:Ես «Վաղն է» հոդվածի թարգ, տվի, այնուհետև ոչինչ չեմ տվել, ժամանակ չկա, Վանյայի հետ խոսք ենք տվել հայերեն վիպասանությունից միասին թարգմանել ռուսերենի և ուղարկել Ելիսեևին, որ տա տպագրելու: Տեսնենք, նա երևի, լավ կթարգմանե:Ինքը մեկ ինքնուրույն վեպ ունի, ասում էր, որ տվել է Նեմիրովիչ չենկոյին կարդալու, խիստ հավանել է և ասել է, իբր թե, շատ տաղանդավոր գրվածք է: Մի խոսքով, շատ է այժմ տրամադրված գրականությամբ պարապելու:Բարևիր բոլորին: Աննումանի մոտ գնալիս, չի մոռանաս իմ մասին մանրամասն տեղեկություններ տալը:
Սիրելի Ներսես
Այս ժամիս ստացա բոթաբեր նամակդ։ Առավոտյան մի թախծալի նախազգացում ինձ ներշնչում էր, թե օրը պիտի վշտալի լինի։ Տխուր մտածմանը մեջ դնում էի տպարան, պատահաբար մտա Կենտ, գրավաճառանոց, և այնտեղ ինձ հասցրին քո վշտալի նամակը։ Ծրարը բաց արի փողոցում, և առաջին իսկ տողը կարդալիս, արտասուքը սկսեց խեղդել ինձ, որովհետև լուր առի, թե կրկին մեռավ իմ մայրը։ Արդարև, նա ինձ համար ոչ միայն սիրող մորաքույր է եղել, այլև մի քնքուշ հոգատար մայր, որ երկար տարիներ ինձ պահել է յուր գրկում, սիրել և փաղաքշել է անսահման մայրական սիրով — հավասար յուր զավակներին։
