Այս էջը հաստատված է
Մարիամը ներս մտավ հուշիկ քայլերով և նայեց յուր շուրջը:
— Ո՞րտեղ էիր այս վատ եղանակին,— դարձավ նա Ռուբենին։
Վայրկենաբար քույր ու եղբոր հայացքները խաչաձևվեցին, և Մարիամը անմիջապես գուշակեց գուժաբեր լուրը։ Նա ցնցվեց, կանգնեց եղբոր առջև և, բռնելով նրա ձեռը, գոչեց.
— Անխի՜ղճ, ինչո՞ւ ես լռել, ասա՛։
Սաթենիկը հեկեկաց և գրկեց նրան։
Մարիամի երեսը թղթի գույն էր ստացել։ Նրա դեմքի մկանունքները, կարծես, քարացել էին, նրա բարակ շրթունքները սառել կպել էին ատամներին…
Հանկարծ այդ քարացած դեմքը փայլեց ինչ-որ ներքին լույսից, և աչքերը վառվեցին…
— Նա սպանվել է, ես էլ պիտի զոհվեմ նրա գաղափարներին…
Ասաց Մարիամը, և նրա ուժերը սպառվեցին վերջին բառի հետ։ Նրա գլուխը թուլացավ, թեքվեց կրծքին։ Ուշքը կորցնելով, նա ընկավ Ռուբենի և Սաթենիկի գիրկը:
