— Ինչպե՞ս, դու ուրեմն նրա հետ խոսե՞լ ես այդ մասին։
— Ես չէի հետաքրքրվում, նա ինքը ասաց հենց այն օրը, երբ ես գնացել էի ձեռքդ խնդրելու։
— Նա չէր կարող այդպես ասել, այդ անկարելի է։
— Հավատացնում եմ, որ ասաց։
Գայանեն լռեց։ Այդ լուրը նրա համար զգալի և տխուր լուր էր, բայց ավելի անտանելի էր, որ Բարաթյանը խոսում էր օժիտի մասին։
— Լա՛վ — ասաց նա, — ես նրանից բացատրություն կխնդրեմ։
— Այո՛, սիրելիս, խնդրիր։ Դու ուրիշ բան չկարծես, ես փողասեր չեմ, բայց եթե կա, ինչո՞ւ ուրիշների մոտ մնա, այնպես չէ՞։
— Իհարկե...
— Վերջապես, տարեկան երկու ու կես հազարը մեզ համար մեծ բան է, դու կարող ես շիկով ապրել։
— Ինձ շիկ հարկավոր չէ, բավական է, որ դու ինձ միշտ սիրես։
— Ախ սիրելիս, իհարկե, պետք է միշտ սիրեմ, բայց Պյոտր Սոլոմոնիչի հետ խոսիր։ Իմ սերը դեպի քեզ անհուն է, միթե դու չգիտե՞ս։ Այո՛, շուտով խոսիր, հենց այսօր կամ վաղը։ Մյուս անգամ գալիս ինձ համար դրական պատասխան բեր։ Միայն իմ անունը չհիշես, այսինքն չասես, թե ես եմ քեզ սովորեցրել կամ ինձ հետ այդ մասին խոսել ես։ Ախ սիրելիս, ե՞րբ պետք է հասնի երջանիկ օրը...
Երկու շաբաթ էր մնում հարսանիքին, երբ Գայանեն վերջապես, հարմար ժամանակ գտավ յուր քեռիի հետ խոսելու։ Պյոտր Սոլոմոնիչը սկզբում անորոշ պատասխաններ էր տալիս։ Բայց երբ տեսավ օրիորդի թախանձանքը, հարցրեց.
— Փեսացո՞ւդ է սովորեցրել այդպես համարձակ խոսել։
— Նա օժիտի մասին մի խոսք անգամ չէ ասել, նա ինձ այնքան սիրում է։
— Սիրո՞ւմ է։
— Ինչ եք ուզում ասել, քեռի։
