— Ես ի՞նչ կարող եմ անել։
— Պետք է փաստաբանին կաշառել։
— Կաշառե՞լ։
— Այո՛, դա միակ միջոցն է խայտառակ դատից ազատվելու համար։
— Էէ՜, շատ լավ, ինչո՞ւ չես կաշառում։
— Երեկ գիշեր Ամբակում Աֆանասևիչը և ես վճռեցինք այս գործը քեզ հանձնել։
— Ի՞նձ։
— Այո՛։
— Ինչո՞ւ։
— Որովհետև թե՛ ինձ և թե նրա համար անհարմար է։
— Բայց ես ինչո՞ւ պիտի խառնվեմ այդ գործին։
— Այդ կարծեմ, քեզ ավելի հայտնի պետք է լինի, քան թե ինձ…
Բարաթյանը նայեց ընկերոջ երեսին և, աշխատելով անփույթ ժպտալ, արտասանեց.
— Դու, երևի, ինձ հետ կատակ ես անում։
— Երբե՛ք։
— Ուրեմն ավելի պարզ խոսիր։
Իրավաբանը մի առժամանակ լռեց, սեղմեց շրթունքները ատամներով և, վերջապես, ուղիղ նայելով Բաբաթյանի երեսին, ասաց.
— Լսի՛ր, դու միշտ եղել ես զգույշ, խոհեմ և խելոք։ Հենց այդ հատկություններիդ համար ես քեզ միշտ հարգել և այժմ էլ հարգում եմ։ Այս անգամ էլ եղիր զգույշ, խոհեմ և խելոք, մի՛ ստիպիր ինձ ամեն բան բացատրել, հասկացիր, որ քո անունին վտանգ է սպառնում։
Բարաթյանը լռեց և ընկավ մտատանջության մեջ։ Նա չէր կամենում իսկույն, առանց ընդդիմադրության, ենթարկվել յուր ընկերոջ կամքին։
— Գիտե՞ս,— ասաց նա,— դու ինձ շատ վատ առաջարկություն ես անում. կաշառել և կաշառք վերցնել — միևնույն հանցանքն է։
— Հանցա՞նք,— կրկնեց Վեքիլյանը, հեգնորեն ժպտալով,— երանի քո և իմ հանցանքը միայն այդ լիներ… համառություն
