հենեց պատշգամբի վանդակապատին և յուր մտախոհ հայացքը հառեց անորոշ տարածության մեջ: Նրա խաղաղ հոգու մեջ բարձրացել էր անսովոր մրրիկ, նրա անդորր թախիծը տեղի էր տվել այն ծանր ինքնադժգոհությանը, որ չափահաս տղամարդի մեջ առաջացնում է դառն տանջանք:
Եվ մինչ նա յուր մտքերի մեջ խորասուզված էր, հանկարծ նրա ականջին հասավ մի ձայն. Նա լսեց յուր անունը, նայեց աջ ու ձախ — ոչ ոք չկար, նայեց դեպի գավիթ և բացականչեց.
— Արսե՜ն…
Մսերյանը անսովոր աշխույժով ոտքի թռավ, վազեց առաջ։ Երկու ընկեր գրկեցին միմյանց։ Երբեք իդեալիստն այնքան չէր ուրախացել յուր ընկերոջը տեսնելով, որքան այժմ, ընդամենը երկու ու կես ամիս նրան չտեսնելուց հետո։
— Ո՞ւր էիր, ինչո՞ւ ուշացար, առո՞ղջ ես, ուրա՞խ ես,— հարցնում էր նա շտապով։
Դիմաքսյանր և՛ առողջ էր, և՛ զվարթ, գոնե այսպես երևաց ոչ միայն նրա խոսքերից, այլև ձայնից, դեմքից և բոլոր շարժումներից։
— Երդվում եմ,— գոչեց նա, պատշգամբի վրայից վերցնելով գիրքը և վանդակապատի վրա դնելով,— որ քեզ ճիշտ այն դրության մեջ եմ գտնում, ինչպես ճանապարհին երևակայում էի։
— Ինչպե՞ս…
— Նստած պատշգամբի վրա, գիրքն առջևդ դրած, միայն թեյն է պակասում… Բայց սպասի՛ր, այդ արդեն չէի երևակայում, հեր օրհնած, մի՞թե կարելի է այդպես նիհարել…
Մսերյանը հառաչելով ժպտաց և ոչինչ չասաց։ Հրավիրեց ընկերոջը ներս։ Օրն արդեն մթնում էր։ Սենյակի լուսամուտները բաց էին, օդը բավական զովացել էր։ Մսերյանը յուր ձեռքով վառեց կանթեղը, հարցրեց Դիմաքսյանին, արդյոք թեյ կկամենա՞ խմել։
— Ես արդեն խմել եմ հյուրանոցում։
— Հյուրանոցո՞ւմ, միթե դու այնտե՞ղ ես իջևանել:
— Այո՛։
