Անուշը լուռ էր։
— Ո՞ր ժամանակից է, հարցնում եմ...
Նա այնպես ամուր սեղմեց Անուշի հաստ թևերը, որ խեղճ կինը ցավից ճչաց։ Թող ինքը խոստովանի իր բերանով, այսպես է կամենում և հրամայում Պետրոսը։ Դավաճանությունը ժխտել չի կարող, ահա փաստը — նրա մի քանի րոպե առաջ գրած նամակը։ Աստված ինքն է օգնել Պետրոսին։ Զուր չէին նրա կասկածները, որ այսօր այս անսովոր ժամին եկավ տուն։ Ի՞նչպես, նա ամբողջ օրը խանութում արյուն-քրտինք թափի, շան պես չարչարվի, սրան ու նրան գլուխ տա հինգ-տաս արշին բան ծախելու համար, հարյուր անգամ մեջքից թեքվի, փող աշխատի, պատիվ, անուն ստեղծի, իսկ կնիկն անառակությո՞ւն անի...
— Այդ մեր դավթարներում գրված չի, շան աղջիկ, մենք վաճառական ենք, նամուս ունինք...
Անուշը տակավին լուռ լսում էր, երեսը շարունակ դարձրած, աչքերը ձեռներով ծածկած։
Կրկին Պետրոսը նրա երեսը շուռ տվեց իր կողմը և բռունցքը բարձրացրեց գլխին։
Անուշը փորձեց ժխտել հանցանքը, բայց նամակը Պետրոսի ձեռքումն էր։ Նա ասաց, թե դա սիրային նամակ չի, բայց բովանդակությունն ավելի քան պարզ էր։ Նա սկսեց հավատացնել, թե դա մի կատակ է, թե ոչինչ լուրջ կապ չկա և չի եղել նրա ու այդ մարդու մեջ, բայց Պետրոսը երեխա չէր. ճանաչում էր Ալիմյանին, գիտեր, որ նա զուր տեղը երեխայական կատակներ չէր անում կանանց հետ։
Նա անողոք պահանջում էր, որ Անուշն ինքն իր բերանով խոստովանի հանցանքը, հակառակ դեպքում, խոսքերը նրա կոկորդից դուրս կբերի եղունգներով։
Անուշը համառում էր։ Նրա գլխին իջավ բռունցքի առաջին հարվածը։ Նա ճչաց։ Հարվածին հետևեց երկրորդը։ Լսվեց մի հուսահատական աղաղակ։ Պետրոսը ծածկեց նրա բերանը մի ձեռով, մյուսով սկսեց հարվածներ տալ գլխին, ուսերին, կրծքին։ Հետո գցեց հատակի վրա և սկսեց, մազերից ձգելով, քաշել այս ու այն կողմ։
