վիշտ որդիների վերաբերմամբ։ Սմբատին թվում էր, թե այդ վիշտը դրոշմվել է հանգուցյալի պատկերի վրա և եռանդով լի աչքերի մեջ։
Նա գլուխը քարշ խորասուզված էր մի կապոց գործնական նամակների ընթերցանության մեջ, երբ ներս մտավ գործակատարներից մեկը և հանձնեց մի հեռագիր: Նա կարդաց հետևյալ երկտողը.
«Պետրովսկ։ Այսօր երեկոյան կառախմբով հասանք, երեկոյան շոգենավով կճանապարհվինք»...
Ուրախության զգացման հետ Սմբատին պաշարեց դարձյալ անջնջելի վիշտը։ Ահա վերջապես վաղն առավոտ տեղի պիտի ունենա այն բարդ տեսարանը, որ վերջին ամիս նրան պատճառել էր այնքան մտատանջություն։ Նա կուրախանա, տեսնելով սիրեցյալ զավակներին, որոնց կարոտն օր-օրի վրա ավելի ու ավելի զգալի էր դառնում, բայց ի՞նչպես կդիմավորի կնոջը, որից գրեթե երեք ամիս էր հեռու էր և տեսնվելու փափագ չէր զգում։ Դա ինքնըստինքյան ապացույց էր, որ մի անգամ չիջած կրակն այլևս չպիտի վառվի նրա մեջ։ Ո՛չ, երբեք չպիտի վառվի։
Նա հեռագիրը դրեց ծոցը։ Հուզմունքը ներս ու դուրս եկող ծառայողներից թաքցնելու համար, նորից խորասուզվեց գործնական նամակների ընթերցանության մեջ։ Հոգու խորքում բարձրացած փոթորիկը կրծքից դուրս էր թողնում մերթ ուրախության, մերթ տրտմության հառաչանք։ Երկդիմի էր նրա դրությունը, և հակասական մտքերից առնական դեմքը կամ պայծառանում էր կամ մռայլվում, նայելով ում է երևակայում— զավակների՞ն թե կնոջը։
Բայց հարկավոր էր տնեցիներին նախապատրաստել վաղվա ընդունելության համար։ Նա բարձրացավ վերև, մտավ մոր սենյակը, հեռագիրը կարդաց։ Այրին գունատվեց։ Լուրն անսպասելի էր։ Նա դեռ հույս ուներ, թե որդին կմոռանար իր մեղքը։ Այնինչ, ոչ միայն չի մոռացել, այլև այսօր հաղորդում է մի անսպասելի և դառն լուր։ Ի՞նչ, ուրեմն վաղը նրա տունը պիտի ոտք դնի, իբրև օրինական հարս, այն կինը, որին ատել է դեռ երեսը չտեսած և որի պատճառով այնքան տանջվել է։
