և արդեն, կարծես, ծերացած է։ Փափագեց նրա հետ ծանոթանալ, և նրա փափագը շուտով կատարվեց։ Միքայելն ուղեկիցների հետ բարձրացավ այն հողային թումբը, ուր կանգնած էր օրիորդը հորեղբոր հետ։ Մոտեցավ բարևեց և հետո դարձավ տիկնոջը։
— Անտոնինա Իվանովնա, թույլ տվեք ներկայացնել, օրիորդ Զարգարյան և մեր կառավարչի օգնական Զարգարյան։
Տիկինը ձեռը անփույթ մեկնեց Շուշանիկին և հետո շարունակեց Միքայելին հարցեր տալ շատրվանի մասին։ Իսկ նրա եղբայրը, աչքերը պենսնեի տակից ճպճպելով, ինչ-որ շշնջաց Միքայելի ականջին։
Անտոնինա Իվանովնան չգիտեր ինչպես արտահայտեր իր զարմացումը և հիացումը շատրվանի վերաբերմամբ։ Նա սքանչանում էր բնության ուժից, մինչդեռ թուրքը շարժում էր նրա ծիծաղը։ Հետո սկսեց խոսել Շուշանիկի հետ, դիտելով նրան ուշադիր։
— Դուք կկամենայի՞ք այդպիսի շատրվան ունենալ,— հարցրեց նա հանկարծ․
— Ո՛չ,— պատասխանեց օրիորդը դրականապես։
Անտոնինա Իվանովնան մի սուր ու դիտող հայացք ձգեց օրիորդի վրա և շարունակեց ոչ առանց հեգնության.
— Ասում են, այստեղ կանայք էլ գժվում են շատրվանի համար։
— Չգիտեմ, տիկին։
— Տեսե՛ք, ինչպես է խփում, բոլորը ոսկի է, մի՞թե չէիք կամենալ այդ ոսկու տերը լինել։
Շուշանիկը զգում էր՝ տիկինը փորձում էր իրեն։ Զգում էր նաև տիկնոջ «ծաղրն այստեղի կանանց» շահամոլության վերաբերմամբ, ուստի ասաց․
— Մի՞թե կարծում եք, որ մարդու բախտավորությունը միայն ոսկու մեջ է։
— Կարծո՞ւմ եմ, ե՞ս։ Ինչո՞ւ չէ։
— Այն ժամանակ կարող եք ձեզ բախտավոր համարել։ Ոչ ոքի հորերն այնքան առատ նավթ չեն տալիս, որքան Ալիմյաններինը։
