— Յոլա գնա, ըըը, ջահելներ եք, ըըը, ցտեսություն, Մեխակ ջան, վաղը երկաց, ըըը, մոտս եկ,— արտասանեց Պապաշան, տակավին չկամենալով լուրջ նշանակություն տալ ընկերների վեճին։
Բnլnրը դուրս գնացին։ Քյազիմ–բեգը երգում էր․
— Բըլ մուժ սը ռագամի՛, բիլ օն մալաթցա՛...
Միքայելը ոտքի կանգնեց կատաղած։ Բայց ուշ էր, Քայազիմ–բեգի ձայնը արդեն դրսից էր լսվում․
— Անպիտաննե՜ր,— գոռաց Միքայելն այնպես, որ բոլորը լսեցին նրա ձայնը...
VI
Վերջապես ոստիկանությունը հայտնեց, թե Արշակը գտնվել է Թիֆլիսում և շուտով կհանձնվի ընտանիքին։ Փախստականին բռնել էին հենց այն միջոցին, երբ մի ինչ–որ կնոջ հետ թև–թևի տված թատրոն էր մտնում։ Անծանոթ կինն անհետացել էր, իսկ Արշակին հետևյալ օրն իսկ ուղարկել էին Բագու։
Պատանուն տուն բերեցին կառքով՝ երկու ոստիկաններ։
Նրա աչքերի կոպերը երկար անքնությունից ուռել էին, դեմքը ավելի թառամել։ Հիշեցնում էր անտուն, անտեր և հասարակական ստորին խավերում դեգերող մի շրջմոլիկի։
Ոսկեհատը հեկեկալով հարձակվեց նրա վրա, սեղմեց կրծքին։ Կշտամբեց, բայց միայն այն պատճառով, որ մորը չէր հայտնել, թե ուր է գնացել։ Անվերջ համբույրներով արտահայտեց թուլասիրտ ծնողի անվերջ ներողամտությունը։ Խրախուսվելով այդ համբույրներից, Արշակը զգաց, թե դեռ կարող է ընդդիմագրել ավագ եղբորը։ Ահա ինչու շատ էլ չվախեցավ, երբ Սմբատը գրեթե ուժով քաշեց, տարավ նրան մի խուլ սենյակ։
Մեծ եղբայրն ստիպում էր ամեն ինչ խոստովանել, փոքրը համառում էր։ Արշակը ոչ ոքի պարտավոր չէ հաշիվ տալու․ նա ազատ է, ինքնագլուխ։
— Ձեռ քաշիր ինձանից, ես ստրուկդ չեմ,— գոչեց նա, փորձելով փախչել։
