Սմբատը ցնցվեց, գլուխը բարձրացրեց և նայեց մորը,որ հագած էր ոտքից մինչև գլուխ սգավորի զգեստ։
— Ասա՜, քո զավակնե՛րն են,— կրկնեց այրին։
— Այո՛, մա՜յր, իմ հարազատ զավակներն են,— պատասխանեց Սմբատը, լուսանկարը դնելով իր տեղը։
— Ո՛չ, հարազատ չեն, ո՛րդի, ո՛չ։
— Մա՜յր, արտասանեց Սմբատը հանդիմանորեն։
— Այո՛, այո՜ , քեզանից են, բայց քոնը չեն։
— Մայր, այդպես մի խոսիր, դու էլ ծնող ես, դու էլ ունիս զավակներ, դու էլ սիրել ես նրանց։
— Այո՛, սիրել եմ և սիրում եմ․ բայց լսի՛ր, ո՛րդի…
Այրին հանդարտ նստեց որդու դեմուդեմ, ձեռները դրեց կրծքի վրա և խորին կարեկցությամբ լի հայացքն ուղղեց նրա երեսին։ Այդ հայացքը թեթևակի շփոթեցրեց Սմբատին, բարկության հետ մի տեսակ անցողիկ ատելություն զգաց նա դեպի իր ծնողը։ Թվաց նրան, որ գտնվում է ոչ սիրող մոր, այլ մի անողոք դատավորի առջև։
— Որդի,— սկսեց այրին․ ծանր հառաչելով,— բավական է, ինչքան խայտառակեցիր քեզ, ծնողներիդ ու ամբողջ մեր գերդաստանը։ Դու խելոք տղա ես, մանկությունից եղել ես մտածող ու աչքաբաց։ Հայրդ գիտեր այդ և դրա համար քեզ հանձնեց իր գործերը։ Չե՞ս մտածում, որ արարմունքդ դեմ է մեր հայրերի ու պապերի ավանդություններին և մեր եկեղեցու սուրբ օրենքներին։ Տասնուհինգ օր առաջ հայրդ նստած էր ահա այդտեղ, քո նստած բազկաթոռի վրա։ Խեղճ մարդ, երբեք այնպես մտահոգ ու տխուր չէր եղել։ «Ոսկեհա՜տ, ասաց նա․ երազ եմ տեսել, շուտով մեռնելու եմ, ի՞նչ անեմ Սմբատի վերաբերմամբ, չեմ ուզում մեռնել անհաշտ»։ Նա սկսեց լաց լինել, հեկեկալ երեխայի պես, հետո ձեռը դնելով ուսիս վրա, երդվեցրեց ինձ ծնողներիս գերեզմանով, մեր զավակների ու եղբորս սիրով, որ ոտներդ ընկնելով, աղաչեմ, պաղատեմ քեզ խելքի գալ։ Նա իր կտակի մեջ քիչ է գրել, բայց շատ է ասել։ Գիշեր-ցերեկ նրա ուշքն ու միտքը դու էիր միայն, դու, ո՛րդի։
Եվ այրին, մետաքսե սև թաշկինակով սրբեց արտասուքը։
